Υπερηφανευόμαστε
εμείς, μας το αναγνωρίζουν και οι ξένοι, ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία. Εδώ
αποθεώθηκε ο δημόσιος διάλογος, στον ταπεινό λοφίσκο της Πνύκας, κατέναντι της
Ακροπόλεως. Ένθα ο κήρυξ καλούσε τους τε δημόσιους άνδρες, αλλά και τους απλούς
πολίτες, με το «τις αγορεύειν βούλεται», να εκθέσουν τις απόψεις τους περί του
δέοντος γενέσθαι. Αλλά, φευ, εμείς οι υπερήφανοι απόγονοι των ενδόξων ημών
προγόνων, δεν είμαστε ικανοί ούτε έναν δημόσιο διάλογο να κάνουμε.
Πόσο κωμική, πόσο
γελοία, είναι αυτή η εικόνα που παρουσιάζουν οι πολιτικοί μας ηγέτες, όταν
καλούνται να ενημερώσουν τους πολίτες μέσα από μια αντιπαράθεση επιχειρημάτων,
στα πλαίσια μιας τηλεμαχίας…
Στις
εκλογές του Μαΐου τα κόμματα δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν, να καταλήξουν σε
κάποιους στοιχειώδεις κανόνες για την διεξαγωγή τηλεοπτικού διαλόγου. Η εικόνα
που παρουσίασαν οι ηγέτες των έως τότε μεγαλύτερων κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και Νέας
Δημοκρατίας, θύμιζε μαχαλόμαγκες που ερίζουν εντός καφενείου για μια μονομαχία
εκτός αυτού, την οποία τελικώς θέλουν να αποφύγουν. Θύμιζε εκείνο το άμα είσαι
άντρας βγες πρώτος έξω», από τον έναν και τον άλλον να απαντά, «όχι, άμα είσαι
άντρας βγες πρώτος εσύ.
Στις
προφάσεις προσέκρουσε και τώρα, που οι πρωταγωνιστές του πολιτικού μας δράματος
έχουν αλλάξει, με τον ΣΥΡΙΖΑ να παίρνει την θέση του ΠΑΣΟΚ, η προσπάθεια για
απευθείας τηλεοπτική αντιπαράθεση. προφάσεις και προσχήματα εξόχως κωμικά. Με
πικρό καταστάλαγμα ότι αντί του ουσιαστικού διαλόγου, που θα βοηθούσε τους
νοήμονες πολίτες να σχηματίσουν καλύτερη κρίση, περί του ποιος από τους δύο
διεκδικητές της εξουσίας είναι πράγματι καταλληλότερος να γίνει πρωθυπουργός,
οι ηγέτες μας αρέσκονται στους μονολόγους τους. Καθένας το μπαλκόνι του.
Ζήλεψαν
λέει το γαλλικό πρότυπο, της αντιπαράθεσης Ολαντ – Σαρκοζί. Η Μυλωνού τον άντρα
της με τους… παριζιάνους. Όσο για την αντιπαράθεση μεταξύ όλων των ηγετών, δεν
την υπερασπίζομαι, διότι η εμπειρία του παρελθόντος, δεν συνηγορεί υπέρ της
διεξαγωγής της. Οκτώ παράλληλοι μονόλογοι, με ανόητους κανόνες που θεσπίζουν τα
ίδια τα κόμματα και όχι οι δημοσιογράφοι θα ήταν πολύ κουραστικοί.
Αλλά
αν δεν μπορούν στους κανόνες ενός τηλεοπτικού διαλόγου να συμφωνήσουν, ούτε καν
να αντιγράψουν την πρακτική άλλων, αναρωτιέμαι, ποιοι, με ποιους, και πως, θα
συνεννοηθούν να κυβερνήσουν, έναν τόπο που καίγεται.
