Θέλω να είμαι δίκαιος. Αυτή η περίπτωση πολιτικού κουτσαβακισμού, που εκπορεύθηκε διά στόματος Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, «ας τολμήσει ο Μητσοτάκης να προκηρύξει εκλογές», δεν είναι καινοφανής. Διαπερνά την πολιτική ιστορία του τόπου από συστάσεως του νέου ελληνικού κράτους και υποβιβάζει την πολιτική σε επίπεδο αντιπαράθεσης κουτσαβάκηδων. «Αν είσαι άντρας ρε, πάμε έξω να καθαρίσουμε». Απλώς δεν περίμενα ότι αυτή η πρακτική θα σαγηνεύσει και πολιτικό, που θέλει να ηγείται κόμματος προσδιοριζόμενου ως ριζοσπαστικώς αριστερού.
Εχοντας γεννηθεί στην καρδιά της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Τρούμπας, στα μικρά νούμερα της οδού Κολοκοτρώνη, και έχοντας ζήσει τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στην αγορά του Πειραιά, έμαθα πολύ νωρίς πόσο ψεύτικες, χωρίς αντίκρισμα, ήταν αυτές οι εκδηλώσεις ανάμεσα σε λούμπεν στοιχεία, που ήθελαν να εμφανίζονται ως «μάγκες». Πόση αγωνία έκρυβε εκείνο το δήθεν απειλητικό «κρατάτε με ρε να μην τον καθαρίσω και πάω τσάμπα φυλακή». Είπαμε, όμως, αυτές ήταν κλασικές συμπεριφορές λούμπεν στοιχείων, ούτε …μαρξιστικές, ούτε «προοδευτικές».
Με την ευκαιρία όμως, αναλογίζομαι πώς αλήθεια θα γίνουν οι προσεχείς εκλογές, υπό την επιβαρυντική περίπτωση ότι θα ισχύσει η απλή αναλογική. Με κέντρισε ιδιαιτέρως αυτό, που έγινε στη Γερμανία, όπου διοοργανώθηκαν τρεις τηλεμαχίες μεταξύ των ηγετών των κομμάτων, αλλά όχι όλων. Μόνο μεταξύ των τριών ισχυροτέρων, του συνασπισμού των Χριστιανών (Λάσετ), των Σοσιαλδημοκρατών (Σολτς) και των Πράσινων (Μπέρμποκ). Εμειναν εκτός οι Φιλελεύθεροι, οι ακροδεξιοί της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» και το κόμμα «Η Αριστερά», αλλά η δημοκρατία παρέμεινε δημοκρατία.
Πόσον ευκόλως μπορεί να γίνει εδώ αποδεκτή μια ρύθμιση, κατά την οποία στις τηλεμαχίες θα παίρνουν μέρος μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Αλέξης Τσίπρας και η Φώφη Γεννηματά ή οποιοσδήποτε άλλος εκλεγεί ως αρχηγός του ΚΙΝΑΛ; Θα το αποδεχόταν ο Κουτσούμπας, ο Βελόπουλος και ο Βαρουφάκης; Αμφιβάλλω ζωηρώς. Εδώ θα διεκδικούσε ισότιμη συμμετοχή ακόμη και η Ζωή.
Το πιθανότερο είναι ότι θα ξανακούσουμε μια άλλην επίδειξη δήθεν δημοκρατικής ευαισθησίας, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν: Δεν θα συμμετάσχουμε στο ντιμπέιτ, αν δεν συμμετάσχουν όλα τα κόμματα, που εκπροσωπούνται στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο, επειδή δεν θέλουν αληθή δημοκρατικό διάλογο, αλλά …τζερτζελέ. Μια επίφαση διαλόγου, που ευκόλως «χάνεται η μπάλα» και αποφεύγονται τα στριμώγματα, με πρόσχημα την «πολυφωνία».
