Του Γ. Π. Μασσαβέτα, [email protected]
Δεν είναι από όλους αποδεκτή, χωρίς αντιδράσεις και γκρίνια, η επιλογή του Κύπριου, κυρίως δε Ευρωπαίου, πολιτικού Χρήστου Στυλιανίδη από τον πρωθυπουργό. Αντιδράσεις, όχι μόνο από τον χώρο της αντιπολίτευσης, αλλά πρωτίστως από το εσωτερικό της ΝΔ, ιδίως από εκείνους τους βουλευτές, που θεωρούν ότι αδικούνται, καθώς δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να καθίσουν σε υπουργικές καρέκλες, ενώ, κατά την κρίση τους, το αξίζουν.
Ηδη διοχετεύονται πικρόχολα σχόλια προς μέσα ενημέρωσης, με κυριότερο ότι η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να αναζητεί, για το νέο υπουργείο, στο οποίο επενδύει τόσες ελπίδες, για την ορθολογική αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών και της κλιματικής αλλαγής, πρόσωπα εκτός κόμματος, είναι «μειωτική για την παράταξη». Τη μια ψάχνει στα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ, λένε, και την άλλη κάνει …μεταγραφή από την Κύπρο. «Τι στο καλό, δεν έχουμε παιχταράδες στον δικό μας πάγκο και ψάχνει αλλού για μεταγραφές;».
Κάποιοι, που δεν διακρίνονται για επιμελή γνώση της πολιτικής μας ιστορίας, χαρακτηρίζουν «ανήκουστο» να γίνεται υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης κάποιος, που δεν είναι Ελληνας πολίτης. Αγνοούν ότι, πριν από τον Κυριάκο, ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε πρώτος τέτοια «μεταγραφή», όταν έχρισε υφυπουργό Εξωτερικών, το 1993, τον αδικοχαμένο Γιάννο Κρανιδιώτη, όπως και ο Κώστας Σημίτης το 1996. Η ιστορία δεν τον κρίνει ως …επίκτητο Ελληνα πολίτη, αλλά εκ του αποτελέσματος της δουλειάς του, κύριο επίτευγμα της οποίας είναι ότι η Κύπρος έγινε ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Επομένως και για την περίπτωση Στυλιανίδη εκείνο που θα κρίνει το σοφόν ή μη της επιλογής του δεν είναι ούτε ότι προέρχεται από άλλη χώρα, ούτε πως προέρχεται από την κυπριακή κεντροαριστερά ή το γεγονός, που ήδη του προσάπτουν κάποιοι, ότι είχε υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν, αλλά από το αν θα ανταποκριθεί, εργαζόμενος στον τομέα που του ανατίθεται, αν θα δικαιωθεί κατά το πανάρχαιο ελληνικό αξίωμα, όπως το διατύπωσε ο Βίας ο Πριηνεύς: Αρχή άνδρα δείκνυσι.
Εχει, βεβαίως, τα εύσημα καλής θητείας ως Ευρωπαίος επίτροπος, αλλά δεν είναι αρκετά για την ανθρωποφάγα ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Μήπως λίγα εύσημα είχε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης; Εκείνο που με ενθαρρύνει, από όσα διάβασα, είναι μια αναφορά του επίσης κυπριακής καταγωγής συναδέλφου Χρήστου Μιχαηλίδη: Ο άνθρωπος δεν είναι ξερόλας. Ξέρει να ακούει συνεργάτες.
Μακάρι να πετύχει.
