Του Γ. Π. Μασσαβέτα, [email protected]
Αν υπάρχει αδιάψευστο «γράδο» για να μετρήσουμε τον βαθμό «οξύτητας» του εφιάλτη, που πρόκειται να ζήσουν οι άνθρωποι στο Αφγανιστάν, είναι τα περιστατικά, που βλέπουμε να εκτυλίσσονται στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, όπου κάποιες μάνες φθάνουν στο σημείο να πετούν τα βρέφη τους στα χέρια αγνώστων, με την ελπίδα πως όπου και να βρεθούν, θα ζήσουν καλύτερα από την κόλαση, που περιμένει τις ίδιες. Την κόλαση του φανατικού ισλαμιστικού καθεστώτος, που πάνω από τα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχει η σαρία, ως όργανο που διευκολύνει την απόλυτη επικράτηση των φονταμενταλιστών.
Εχουμε κάνει τεράστια λάθη στον λεγόμενο κόσμο του δυτικού πολιτισμού. Δεν είναι μόνο τα λάθη πολιτικών ηγετών ισχυρών χωρών (Μπους, Μπλερ, Κλίντον, Σαρκοζί κ.ά.), αλλά και μεγάλης μερίδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Θυμάμαι χαρακτηριστικώς, πώς κονταροχτυπιόνταν τα κείμενά μου στην Ελευθεροτυπία, στα μέσα της δεκαετίας του ‘70, με εκείνα του μακαρίτη Χρήστου Θεοχαράτου, ο οποίος υπό τον τίτλο «Αυτή είναι επανάσταση» επέχαιρε για την ανατροπή του Σάχη στο Ιράν. Οπως επέχαιραν και κάποιοι «χομεϊνικοί» στο ΠΑΣΟΚ, ενώ δεν διέβλεπαν τα επερχόμενα, δηλαδή την ολοκληρωτική δικτατορία των αγιατολάδων.
Κάποιοι είτε αρνούνταν, είτε αδυνατούσαν να καταλάβουν αυτό, για το οποίο προειδοποιούσε ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Σάμιουελ Χάντιγκτον στο βιβλίο του «Σύγκρουση πολιτισμών» και από κορυφαίους πολιτικούς ο άλλοτε καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ. Οτι, δηλαδή, ζούμε την προπαρασκευαστική φάση νέου παγκοσμίου πολέμου, που ο επιτιθέμενος θα είναι το εν δυνάμει διαμορφούμενο «ισλαμικό τόξο», που αρχίζει από το Μαρόκο και φτάνει ώς την Ινδονησία και τη Μαλαισία.
Εχουμε, πράγματι, να κάνουμε με πόλεμο και ο εχθρός έχει όλα τα «πλεονεκτήματα» του φασισμού, τη γοητεία του ολοκληρωτισμού επί των ολιγοφρενών, τον τυφλό φανατισμό, που παράγει απύθμενο μίσος, υπό την επιβαρυντική περίπτωση της χειρότερης μορφής φανατισμού, τον θρησκευτικό, τον συνδεδεμένο με «μάρτυρες», που θα πάνε στον «παράδεισο του Αλλάχ» και θα δρέπουν την ανταμοιβή της θυσίας τους σε βουνά από πιλάφι και ποταμούς από μέλι, που λούζονται τα «ουρί».
Οι Ταλιμπάν είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω τους είναι αυτοί, που τους στήριξαν με όπλα, χρήμα, πολιτική συμπαράταξη, από το Πακιστάν και το Κατάρ ώς τον Ερντογάν.
Βρισκόμαστε σε πόλεμο και είμαστε ακριβώς στην πρώτη γραμμή. Εχουμε «επιχειρησιακά σχέδια»;
