Του Γ. Π. Μασσαβέτα, [email protected]
Οταν τα δέντρα καίγονται, οι άνθρωποι του τόπου αυτού, σε μεγάλο βαθμό, ξεριζώνονται, διότι μαζί με τα δέντρα «καίγονται» και οι πηγές των εισοδημάτων τους, οι εργασίες τους, αυτό που ξέρουν να κά-νουν επί δεκαετίες, είτε είναι ρητινοπαραγωγοί, είτε υλοτόμοι, είτε μελισσοκόμοι, είτε κτηνοτρόφοι. Κατά συνέπεια, η μεγαλύτερη πρόκληση, που έχετε να αντιμετωπίσετε, κ. πρόεδρε, δεν είναι τόσο η προσωρινή στήριξη των πληγέντων, μέσω προγράμματος αποζημιώσεων, όσο γενναιόδωρες και αν είναι.
Το κύριο πρόβλημα είναι πώς θα εξασφαλιστεί η προοπτική εργασίας, που είναι η βασική προϋπόθεση για να μπορέσουν να παραμείνουν οι πυρόπληκτοι στον τόπο τους. Να μην εξαναγκαστούν να ακολου-θήσουν την πεπατημένη της αναζήτησης «καλύτερου μέλλοντος» στα αστικά κέντρα. Να μη ρίξουν «μαύρη πέτρα πίσω τους» όλοι εκείνοι, που είδαν τις περιουσίες τους, ακόμη και όταν δεν ήσαν τυπικώς δικές τους, δηλαδή ιδιοκτησίες τους, αλλά ζούσαν από αυτές, όπως στην περίπτωση των ρητινοπαρα-γωγών και των υλοτόμων, να αποτεφρώνονται.
Η φύση σε βάθος χρόνου θα κάνει τη δική της δουλειά. Αν δεν αποσαθρωθούν, από τις πλημμύρες, οι γαίες, αν δεν οικοπεδοποιηθούν, σε βάθος είκοσι και πλέον χρόνων, θα αποκατασταθεί σημαντικό μέρος από τα καμένα δάση. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι κυβερνήσεις, ώστε να μην υπάρξει αποψίλωση ανθρωπίνου δυναμικού από τις κατεστραμμένες περιοχές, οι περισσότερες από τις οποίες, είτε πρόκειται για την Εύβοια, τη Μεσσηνία, την Ηλεία, τη Λακωνία κ.λπ., είναι παραγωγικές περιοχές, με σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση του ΑΕΠ. Ενδεικτικώς αναφέρω ότι στην Εύβοια παράγεται σχεδόν η μισή ποσότητα, όλης της χώρας, σε μέλι πεύκου.
Γνωρίζω ότι δεν είστε οπαδός του «πολύ κράτους», αλλά η πρόκληση επιβάλλει ακριβώς αυτό, ισχυρό-τερη παρουσία και παρέμβαση του κράτους, με γενναίο πρόγραμμα δημοσίων παραγωγικών επενδύ-σεων, ακόμη και αν πρόκειται για εφαρμογή της πιο ακραίας θεωρίας του Σμιθ, δηλαδή την επινόηση έστω και «ψεύτικης» απασχόλησης σε επιδοτούμενα προγράμματα δημοσίων έργων, ώστε οι άνθρωποι να έχουν δουλειά, να έχουν εισόδημα. Αλλωστε, από μόνη της η προσπάθεια ανάταξης των κατεστραμ-μένων περιοχών δημιουργεί τέτοια περιθώρια απασχόλησης.
Να μην πάρουν το «πάνω χέρι» ιδιωτικές εταιρείες, που θα αναζητούν φθηνό εργατικό δυναμικό μεταφέροντας Πακιστανούς, αλλά κρατικές ή έστω ΣΔΙΤ επιχειρήσεις, που θα απασχολούν όσο το δυνατόν περισσότερους ντόπιους.
