Του Γ. Π. Μασσαβέτα, [email protected]
Σας βλέπω κ. πρόεδρε να κάνετε «τα μπρος πίσω» ως προς την αναγκαιότητα του υποχρεωτικού εμβολιασμού ορισμένων επαγγελματικών ομάδων, που εκ της φύσεως της εργασίας τους έρχονται, αναγκαστικώς, σε στενή επαφή με πολλούς άλλους ανθρώπους σε κλειστούς χώρους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη νέα θέση σας, κατά την οποία δεν είναι αναγκαίος ο υποχρεωτικός εμβολιασμός των εκπαιδευτικών, πάσης βαθμίδος. Συνιστά υπαναχώρηση, σχετικά με τα νέα δεδομένα «προτιμήσεων» του ιού, με το γεγονός, δηλαδή, ότι τώρα στρέφεται προς τις νεαρότερες ηλικίες, χωρίς να εξαιρούνται τα παιδιά.
Η ανθρωπότητα έχει περάσει, ανά τους αιώνες «διά πυρός και σιδήρου», από διάφορες επιδημίες, που εξελίχθηκαν σε πανδημίες. Από τον τύφο και την ανθρακιά ώς την πολιομυελίτιδα και την πανώλη, είτε, για να έλθουμε πιο κοντά στις μέρες μας, από τον ιό του έιτζ ώς τον αντίστοιχο του έμπολα. Τα διαθέσιμα, όμως, στοιχεία δείχνουν ότι η φονικότερη πανδημία ήταν εκείνη της ευλογιάς, η οποία σκότωσε σχεδόν 500 εκατομμύρια ανθρώπους μόνο τον 20ό αιώνα και μόλις περί το τέλος της δεκαετίας το ‘70 κατέστη εφικτή η εξαφάνισή της, ώστε εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια να έχουμε απαλλαγεί από αυτήν την απειλή. Πώς, όμως, έγινε αυτό; Με τον εμβολιασμό όλων.
Είναι αλήθεια ότι, στα τελευταία στάδιά του, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, σε ορισμένες χώρες με πείσμωνες αρνητές, κυρίως λόγω θρησκευτικών προκαταλήψεων και δοξασιών, πήρε μορφή βαρβαρότητας. Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή του εκπροσώπου του ΠΟΥ, που είχε αποσταλεί στο Μπαγκλαντές το 1973: «Γυναίκες και παιδιά κρύβονταν κάτω από κρεβάτια, πίσω από πόρτες και σε τουαλέτες για να μην εμβολιαστούν και μέλη της αποστολής τούς τράβαγαν έξω. Οταν κλείδωναν τις πόρτες τους, τις σπάγαμε και τους εμβολιάζαμε με το ζόρι».
Βάρβαρα πράγματα, αλλά η εκστρατεία του εμβολιασμού, που άρχισε το 1966 και ολοκληρώθηκε το 1979 στη Σομαλία, έσωσε την ανθρωπότητα. Από το 1980 είμαστε «καθαροί» από κρούσματα ευλογιάς, διότι ο εμβολιασμός αποδείχθηκε ευλογία.
Σαφώς και δεν χρειάζεται να ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις, τέτοιες ακραίες μορφές καταναγκασμού. Είναι, όμως, ανάγκη να φθάσουμε στο ίδιο αποτέλεσμα. Οπότε, σπάστε το κεφάλι σας να βρείτε τρόπους, με κίνητρα και αντικίνητρα, ώστε να επιτευχθεί ο εμβολιασμός όχι μόνον των εκπαιδευτικών, αλλά ακόμη και των σερβιτόρων στην εστίαση και τη διασκέδαση.
