Τι άλλο θα ακούσουμε ή θα διαβάσουμε; Δεν είμαι από εκείνους, που πιστεύουν ότι τα ωραία της δημοσιογραφίας τελείωσαν με τη δική τους θητεία, αντιμετωπίζοντας τους νέους δημοσιογράφους ως …παρακατιανούς. Οχι. Υπάρχουν νέοι συνάδελφοι διαμάντια, που τιμούν τη δημοσιογραφία. Σίγουρα, όμως, δεν είναι «διαμάντι» αυτός, που έγραψε στα ΝΕΑ τις παρακάτω γραμμές για τη νέα γυναικοκτονία στη Φολέγανδρο:
«Ποια δεν έχει ακούσει πάνω στον τσακωμό φράσεις, όπως «θα σε πετάξω από το παράθυρο» ή «αν σου χώσω καμία…»; Κάπως έτσι και η 26χρονη καβγάδιζε με τον φίλο της στο αυτοκίνητο, επειδή χάθηκαν και πάνω στη ένταση της στιγμής αυτός έχασε τον έλεγχο και το αυτοκίνητο κατέληξε στα βράχια. Προφανώς θυμωμένη, η κοπέλα βγήκε έξω από το αυτοκίνητο και τότε ο 30χρονος έκανε αυτό που έχει περάσει από το μυαλό πολλών αντρών, την έσπρωξε από τα βράχια…».
Πάλι καλά που η διεύθυνση της εφημερίδας έσπευσε να αποκηρύξει το δημοσίευμα, μετά τη θύελλα αντιδράσεων, στην οποία, ευτυχώς για την τιμή της δημοσιογραφίας, πρωτοστάτησαν νεότεροι συνάδελφοι.
Αλίμονο αν στρώνουμε χαλί για να πέφτει στα μαλακά κάποιος, που αφαίρεσε τη ζωή 26χρονης γυναίκας, επειδή «χάλασε η φάση». Αν εμφανίζουμε το έγκλημα της γυναικοκτονίας ως κάτι που έχει περάσει από το μυαλό όλων. Αν υιοθετούμε τις άνανδρες δικαιολογίες με την επίκληση της «κακιάς ώρας».
Οταν μας μετέφεραν πέντε στρατιώτες πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές της
Αίγινας, οι από έτη εκεί «φιλοξενούμενοι» πολιτικοί κρατούμενοι, με επικεφαλής τον αείμνηστο Κώστα Φιλίνη, μετέπειτα διευθυντή μου στην Αυγή και τον Αντώνη Καρκαγιάννη, μετέπειτα διευθυντή της Καθημερινής, θέλησαν να ελέγξουν ποιοι και τι ακριβώς είμαστε, πριν μας δεχτούν στην πτέρυγά τους. Ετσι, για λίγες ημέρες «φιλοξενηθήκαμε» στην πτέρυγα των ποινικών, ισοβιτών και θανατοποινιτών.
Ημασταν έτοιμοι να συμπαθήσουμε θανατοποινίτη από την Κέρκυρα, με «αγγελικό πρόσωπο», ο οποίος σκότωσε με φουρνόξυλο τη γυναίκα του και επαναλάμβανε στερεοτύπως «ήταν η κακιά ώρα». Παρενέβησαν, όμως, αυτοί που μας είχαν «χρεωθεί» ως καθοδηγητές για να μας πουν ότι δεν είναι άξιος συμπαθείας όποιος έχει σκοτώσει τη γυναίκα του, επειδή δεν συμφωνούσε μαζί του, με το να αποδίδει το έγκλημα στην «κακιά στιγμή».
Τόσες δεκαετίες μετά, δεν θέλω να ακούω για «κακιά ώρα», αλλά για απονομή δικαιοσύνης. Και να μη διαβάζω τέτοια κείμενα.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
