Καλές είναι οι επαναλαμβανόμενες δεσμεύσεις για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, οι οποίες γίνονται ευκαιριακώς, όταν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εστιάζεται σε σειρά από νέα εγκλήματα. Οχι τόσο σε εκείνα, που ανάγονται στη σφαίρα του «εμφυλίου» ανάμεσα στις μαφίες και το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», όσο κυρίως σε αυτά, που τα θύματα είναι απλοί πολίτες, όπως στην περίπτωση της αποτρόπαιης δολοφονίας της νεαρής μητέρας, της Καρολάιν, στα Γλυκά Νερά. Για να αποδειχθεί, όμως, ότι υπάρχει έδαφος, ώστε να έχουν πραγματικό αντίκρισμα, δεν αρκούν οι δεσμεύσεις οιουδήποτε υπουργού. Απαιτείται να γίνουν μεγάλες αλλαγές.
Αφήνω, για σήμερα, στην άκρη τις αλλαγές, που είναι αναγκαίες στον χώρο της Αστυνομίας, που όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει διαπλοκή μεταξύ ορισμένων «διωκτών» με το οργανωμένο έγκλημα. Πάντα θα υπάρχει. Πάντα θα βρίσκονται εξαγοράσιμοι, οι οποίοι λειτουργούν ως συνεταίροι των εγκληματιών, ως πληροφοριοδότες τους, ακόμη και ως καθοδηγητές τους.
Η σοβαρότερη, η συστηματικότερη δουλειά πρέπει να γίνει στον χώρο της Δικαιοσύνης.
*** Να περιοριστεί δραστικώς η δυνατότητα συνεχών αναβολών, που εξασφαλίζουν όχι μόνο επί μήνες, αλλά επί έτη το ακαταδίκαστο ταγών του οργανωμένου εγκλήματος, υποστηριζόμενων από πολυτελείς δικηγορικές εταιρείες, οι οποίοι, στο μεταξύ, συνεχίζουν το «έργο» τους. Κυρίως δε να περιοριστούν οι λόγοι, που δικαιολογούν αναβολή. Να ισχύει το μέτρο μόνο όταν προκύπτει σοβαρό κώλυμα υγείας, πιστοποιούμενο από γνωμάτευση Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, είτε σε δέσμευση των συνηγόρων για προσκόμιση σοβαρών νέων στοιχείων και μαρτυριών, με συνέπειες στην περίπτωση που αποδειχθεί η δέσμευση προσχηματική. Πάντως, να υπάρχει ανώτατο όριο και σε αριθμό αναβολών, π.χ. όχι πέραν των τριών, και σε καταλυτικό χρόνο, που να μην υπερβαίνει π.χ. το δεκαοκτάμηνο από τη σύλληψη ή την ερήμην έγκληση.
*** Να θεσπιστούν μηχανισμοί αυτομάτων κυρώσεων εναντίον δικαστικών, ιδίως ανακριτών και εισαγγελέων, που καθυστερούν απαραδέκτως τη διεκπεραίωση δικογραφίας, ενίοτε εκ του πονηρού και άλλοτε διότι …βαριούνται, έχοντας μάθει πως «δεν δίνουν λόγο σε κανέναν» για την αναβλητικότητα και τις κωλυσιεργίες τους. Υποθέσεις, που ξεπερνούν ακόμη και τα όρια της δεκαετίας για να τελεσιδικήσουν, δεν οδηγούν σε πραγματική απονομή δικαιοσύνης. Εκείνοι, που έχουν την προσωπική ευθύνη, καθώς τις χειρίζονται, πρέπει να απομακρύνονται ως, επιεικώς, ακατάλληλοι.
Να εφαρμόζεται εμπράκτως «και οι κρίνοντες, κρίνονται».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
giorgis@massavetas.gr
