Χάνουμε την επαφή με την ομορφιά της απλής ζωής. Με εξοργίζει βαθύτατα ότι εντάσσεται στο πλαίσιο της εφαρμογής του δόγματος «νόμος και τάξη» η δίωξη ακόμη και του τραγουδιού.
Παρακολούθησα μαγνητοσκόπηση από τη βίαιη «προσαγωγή» γυναίκας, που τραγουδούσε σε πλατεία της Παλιάς Πόλης στη Ρόδο. Με εξόργισε το ίδιο το γεγονός, αλλά με έκανε ακόμη πιο έξαλλο η επίσημη ανακοίνωση, που εξέδωσε, μετά τις αντιδράσεις πολλών ανθρώπων, η Διεύθυνση Αστυνομίας του νησιού, με την οποία εξηγεί ότι η γυναίκα «δεν συνελήφθη επειδή τραγουδούσε, αλλά για …αντίσταση κατά της αρχής». Δηλαδή, στα καλά του καθουμένου, της ήλθε να …αντισταθεί κατά της αρχής; Ποια ήταν η διωκτέα αντίσταση; Οτι φώναζε «δεν έκανα κανένα κακό, μόνο τραγουδώ, αφήστε με», όταν οι αστυνομικοί τής κατάσχεσαν το μικρόφωνο και το ηχείο και την έσερναν προς το περιπολικό;
Βεβαίως, πριν από τους αστυνομικούς η ασχήμια αρχίζει, μετά πάσης βεβαιότητος, από πολίτη, που τον ενοχλούσε το υπαίθριο τραγούδι, το οποίο οι υπόλοιποι απολάμβαναν. Κάλεσε την Αστυνομία για τα «περαιτέρω». Ετσι έχουμε καταντήσει. Να μας ενοχλεί το τραγούδι του δρόμου, το λάλημα του πετεινού της γειτόνισσας, οτιδήποτε μπορεί για άλλους να είναι ομορφιά ζωής και αυτή η υστερία μας να καλύπτεται από αστυνομικές και δικανικές διατάξεις.
Ευτυχώς για εκείνην, η Εντίθ Πιάφ, το «αλανιάρικο αηδόνι» του Παρισιού, αλλά και του παγκοσμίου μουσικού στερεώματος, δεν ζούσε στη Ρόδο, δεν ζούσε στην Ελλάδα. Θα της είχαν περάσει πολλές φορές χειροπέδες, καθώς από τα επτά της χρόνια ώς τα δεκαέξι της ζούσε από τα κέρματα, που της άφηναν όσοι την άκουγαν να τραγουδά στους δρόμους.
Εχω παρακολουθήσει από το Ηρώδειο ώς τη Βιέννη και από τη Στοκχόλμη ώς τη Νέα Υόρκη κάθε είδους μουσικών παραστάσεων, από όπερες ώς μιούζικαλ και από συναυλίες έως μουσική δωματίου. Με άγγιξε, όμως, βαθιά το γλυκόμελο παραδοσιακό τραγούδι νεαρής, την οποία συνόδευε με παραδοσιακό έγχορδο ο φίλος της στην οδό Αποστόλου Παύλου, κάτω από την Ακρόπολη. Τόσο, που το θυμάμαι συνεχώς και το χρησιμοποιούσα και ως νανούρισμα για τον εγγονό μου: «Κάνε σκάλα τα μαλλιά σου να πιαστώ να ανεβώ…».
Ελεος, άνθρωποι. Τα έχουμε ανάγκη τα ακούσματα του δρόμου.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
giorgis@massavetas.gr
