Ομολογώ ότι αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα. Μήπως πρέπει να στενοχωρηθώ; Μήπως να κλάψω; Μήπως να φορέσω και μαύρο περιβραχιόνιο; Πολιτικώς τι πρέπει να πράξω; Μήπως να συνταχθώ με όσους ζητούν να παραιτηθούν εδώ και τώρα και ο Μητσοτάκης και πριν ακόμη από αυτόν ο Χρυσοχοΐδης; Τι κακό, οποία μεγάλη συμφορά είναι αυτή που μας βρήκε; Χάνονται το ένα μετά το άλλο «τα καλύτερα παιδιά» της «πιάτσας» και η κυβέρνηση «αποδεικνύεται ανίκανη να προστατεύει την κοινωνία», όπως, ευστόχως επισημαίνουν και η Αυγή και η Εφημερίδα των Συντακτών.
Δείτε τι κακό μας έτυχε. Σε έναν χρόνο έχουμε δεκαέξι εκτελέσεις «τύπου μαφίας». Εκτέλεση 16 «συμβολαίων θανάτου» με πληρωμένους δολοφόνους και με θύματα «γνωστούς στις αρχές» αστέρες του οργανωμένου εγκλήματος, είτε της αλβανικής, είτε της γεωργιανής, είτε της «δίκης μας» μαφίας. Το οργανωμένο έγκλημα με τους δολοφόνους του, τους μπράβους, τους εκβιαστές, τους ναρκέμπορους, μοιάζει να λειτουργεί όπως ο μυθικός Κρόνος. Να τρώει, ένα προς ένα, τα …παιδιά του. Και εγώ πρέπει να στενοχωρηθώ, που λιγοστεύουν αυτά τα «μπουμπούκια» του υποκόσμου και να τα βάλω με τον Μητσοτάκη και τον Χρυσοχοΐδη, που «αποδεικνύονται ανίκανοι να προστατεύουν την κοινωνία».
Είναι ώρα να κάνω την αυτοκριτική μου. Συγγνώμη, σύντροφοι, παραδέχομαι ότι δεν είμαι πλέρια προοδευτικός όσο εσείς, διότι μετά από κάθε τέτοια «εκτέλεση» αντί να θλίβομαι, μια άγρια χαρά με καταλαμβάνει. «Ενα επικίνδυνο κάθαρμα λιγότερο» σκέπτομαι, ανεπιτρέπτως, το ομολογώ, για έναν δημοκρατικό, προοδευτικό και αριστερό «παλιάς κοπής».
Η αποθέωση της «μανιπουλάτσιας», στο πλαίσιο της «αγκιτάτσιας» που επιχειρούν κομματικοί «ινστρούχτορες», όζοντες κομμουνιστικής ναφθαλίνης: Ολα αυτά τα δεινά οφείλονται στο ότι η κυβέρνηση «αποσύρει δυνάμεις από την ΕΛΑΣ, μειώνοντας την ασφάλεια των πολιτών, για να τις ρίξει στα Πανεπιστήμια». Αυτά γράφουν, αυτά λένε, λες και απευθύνονται σε χαχόλους, που δεν γνωρίζουν ότι κανείς δεν αποσύρθηκε και ότι το νέο σώμα φύλαξης των Πανεπιστημίων στελεχώνεται από νέους, με νέες προσλήψεις που προκηρύχθηκαν επισήμως. Και ύστερα «προβληματίζονται», γιατί δεν εισπράττουν την οποιαδήποτε φθορά του κυβερνώντος κόμματος.
Οταν οι μαφίες αλληλοσπαράσσονται και αλληλοεξοντώνονται, δεν απειλείται η κοινωνία. Οσο λιγότεροι εγκληματίες κυκλοφορούν ελεύθεροι, τόσο το καλύτερο. Το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στο ότι κυκλοφορούν ελεύθεροι, ως μη όφειλε. Χάρη σε νόμους, που κάποιοι ψήφισαν. Ποιοι άραγε; Μήπως τους γνωρίζετε, σύντροφοι;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
giorgis@massavetas.gr
