Τον παλιό καλό καιρό, όταν τα παιχνίδια των παιδιών δεν ήταν ηλεκτρονικά, αλλά …αλανιάρικα, καθώς εκτυλίσσονταν με φυσική παρουσία στις αλάνες κάθε γειτονιάς, υπήρχε ένα παιχνίδι, που το λέγαμε κλέφτες και αστυνόμοι. Παιχνίδι, που αναπαρήγαγε την αιώνια μάχη του καλού με το κακό. Μάχη, που έχει αγριέψει, στο φυσικό της πλαίσιο, την κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας, με τους κλέφτες να έχουν ιδιαιτέρως εξαχρειωθεί, καθώς, επί το πλείστον, συγκροτούν πια ισχυρές συμμορίες, που λειτουργούν σαν ….ανώνυμες εταιρείες, με άρτιο εξοπλισμό, οργάνωση και ιεραρχία.
Σήμερα, αν ήταν να παίξουν τα παιδιά ένα τέτοιο παιχνίδι, μάλλον θα άλλαζαν κάτι. Από το κλέφτες και αστυνόμοι θα περνούσαν στο κλέφτες, αστυνόμοι και δικαστές, διότι ασφαλώς έχουν καταλάβει πλήρως τα παιδιά αυτό, που αρνούνται να κατανοήσουν κάποιοι πολιτικοί. Οτι δηλαδή δεν αρκεί πια στο συγκεκριμένο παιχνίδι να νικούν οι αστυνόμοι τους κλέφτες ή, επί το ακριβέστερον, τους δολοφόνους, ναρκέμπορους, σωματέμπορους, εκβιαστές, ληστές, πορτοφολάδες κ.ά. Πρέπει να κάνουν καλά τη δουλειά τους και οι δικαστές.
Είναι ακριβώς αυτό, που επιχειρεί να ανοίξει, ως διάλογο και προβληματισμό, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με τη «μαύρη βίβλο» του οργανωμένου εγκλήματος, που κατέθεσε στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Πλειώτα. Ενθα περιέχονται τα στοιχεία περί των πεντακοσίων εγκληματιών, συνήθως μελών συμμοριών, οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, αν και βαρύνονται με διάφορα κακουργήματα.
Ας υποθέσουμε ότι είστε νεαρός «μπατσούλης». Με κίνδυνο της ζωής σας, ανταλλάσσοντας και πυροβολισμούς, καταδιώκετε και καταφέρνετε να συλλάβετε ληστή, που προηγουμένως είχε τραυματίσει την ταμία καταστήματος. Μετά από λίγους μήνες μαθαίνετε ότι αυτός που συλλάβατε κυκλοφορεί ελεύθερος, είτε διότι παρήλθε ο επιτρεπόμενος χρόνος προφυλάκισης χωρίς να δικαστεί, είτε επειδή δικάστηκε, αλλά έπεσε στα μαλακά και αποφυλακίστηκε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, που πέρασε στη στενή, όπου έλαβε και …επιμόρφωση και ανέπτυξε νέα δίκτυα. Θα ξαναδείχνατε τον ίδιο ζήλο, θα διακινδυνεύατε και πάλι τη ζωή σας σε παρόμοιο περιστατικό, όταν θα είχατε ως δεδομένο ότι ο υπηρεσιακός ηρωισμός σας θα έχει την ίδια κατάληξη;
Κάτι δεν πάει καλά στο σύστημα προστασίας της κοινωνίας. Πρέπει οι δικαστές να αντιληφθούν ότι ο ρόλος τους, περισσότερο από του τιμωρού ενός παραβατικού, είναι ακριβώς η προστασία των πολιτών της ζωής και της περιουσίας τους.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
