Του Γ.Π. Μασσαβέτα
Προφανώς, οι αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, τις οποίες εισηγείται ο υπουργός Δικαιοσύνης, διαπνέονται από καλές προθέσεις. Ωστόσο, από την καλή πρόθεση ώς το ιδανικό αποτέλεσμα υπάρχει, ενίοτε, τεράστια απόσταση. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την επιχειρούμενη επιβολή της υποχρεωτικής ισόχρονης συνεπιμέλειας.
Με συμπαθάτε. Τα παιδιά δεν είναι καρπούζια να τα κόβουμε στη μέση με το σπαθί του Σολομώντα ή με τη μάχαιρα του μανάβη. Η αγάπη, η γονική ευθύνη και ενσυναίσθηση δεν επιβάλλονται με διατάξεις νόμων. Το δε πρωτίστως ζητούμενο δεν μπορεί να είναι τα «δικαιώματα» γονέων πάνω στα παιδιά, αλλά η προστασία, η προφύλαξη, η διαπαιδαγώγηση, η διαμόρφωση χαρακτήρα, η εξασφάλιση ευκαιριών και, πάνω από όλα, η ευτυχία των παιδιών.
Ουδείς επιτρέπεται να καταδικάζει ένα παιδί σε υποχρεωτική εκ περιτροπής συμβίωση με αμφοτέρους τους γονείς, σε περίπτωση είτε διάστασης, είτε διαζυγίου, όταν δεν είναι εξ ορισμού απολύτως εξασφαλισμένο ότι αμφότεροι έχουν τον ίδιο βαθμό ευθύνης, διάθεσης ενασχόλησης, αναγκαίας υπομονής, τρυφερότητας και δοτικότητας. Υπάρχουν άριστες μητέρες, απέναντι σε πατεράδες απρόθυμους ή και ανάξιους. Οπως και άριστοι πατεράδες απέναντι σε μητέρες, που είτε αντιμετωπίζουν ένα παιδί σαν βάρος, είτε απλώς εκμεταλλεύονται τη σχέση τους μαζί του, προκειμένου να εκβιάζουν τον πρώην και να αποσπούν ανταλλάγματα. Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοια περιστατικά, στα οποία τα παιδιά χρησιμοποιούνται σαν όμηροι.
Συμφωνώ, λοιπόν, με την πρώην υπουργό Μαριέττα Γιαννάκου: «Δεν μπορεί να επιβάλλεται υποχρεωτικό πλαίσιο συνεπιμέλειεας, ούτε υποχρεωτικός χρόνος παραμονής σε κάθε γονέα. Η κάθε απόφαση πρέπει να λαμβάνεται ειδικά για το κάθε παιδί». Ακριβώς. Επιπλέον, να είναι αποτέλεσμα προβληματισμού, όχι μόνο δικαστικών λειτουργών, αλλά και ανθρώπων, που έχουν το επιστημονικό και το κοινωνικό υπόβαθρο, ώστε να προσεγγίζουν κάθε υπόθεση χωριστά με κριτήριο, πάντοτε, τι είναι καλύτερο για κάθε παιδί.
Αν έχετε προ οφθαλμών τα «δικαιώματα» του ενός ή του άλλου γονιού, είστε σε λάθος δρόμο. Οι γονείς δεν έχουμε δικαιώματα στα παιδιά. Εχουμε μόνον υποχρεώσεις απέναντί τους. Από τον βαθμό ανταπόκρισης ενός εκάστου, απέναντι σε αυτές, πρέπει να κρίνεται ποιος έχει την κύρια ευθύνη της ανατροφής. Η κοινή προσπάθεια είναι ευκταία και αναγκαία. Ωστόσο, η υποχρεωτική επιβολή της, ακόμη και επί ακαταλλήλων, αναξίων ή και επικινδύνων γονέων, είναι ολέθρια για τα παιδιά.
Καμία γυναίκα δεν γίνεται καλή μάνα και κανείς άντρας καλός πατέρας …διά νόμου.
