Τα τρομερά προβλήματα, που προκάλεσε η τροποποίηση του ποινικού κώδικα, όπως τη διέπραξε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία φθάνουν σε κάποιες περιπτώσεις στο επίπεδο του εγκλήματος κατά της κοινωνίας, όπως συνέβη με τις αθρόες αποφυλακίσεις εγκληματιών, από δολοφόνους έως βιαστές και από ναρκέμπορους έως εκβιαστές και νονούς της νύχτας, έχουν γίνει αντικείμενο ευρύτατης κριτικής, στην οποία συμμετείχε και η στήλη. Εχει, όμως, άλλη αξία, όταν η οξεία κριτική προέρχεται από άνθρωπο, που διατέλεσε υπουργός στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα Δικαιοσύνης, δηλαδή καθ’ ύλην αρμόδιος, όπως ο ευρισκόμενος πλέον εκτός Βουλής Σταύρος Κοντονής.
Προσερχόμενος να καταθέσει στην αρμόδια εισαγγελέα, που ερευνά τις καταγγελίες ότι η διάταξη ήταν φωτογραφική, για να πέσουν στα μαλακά συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι, ο κ. Κοντονής χαρακτήρισε την επίμαχη διάταξη στίγμα και όνειδος για την κυβέρνηση, που την υλοποίησε. Οπως είπε, προτίθεται να κατονομάσει την υπόθεση, στην οποία αναφέρεται. Οπότε θα έχουμε συνέχεια στις αποκαλύψεις.
Ας αφήσουμε, όμως, για σήμερα ποιους συγκεκριμένως ευνόησε η τροποποίηση, για την οποία ακόμη και η οργάνωση «Γκρεκό» του Συμβουλίου της Ευρώπης αποφάνθηκε ότι είναι προϊόν διαπλοκής της τότε πολιτικής εξουσίας με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Ας την κρίνουμε «υπεράνω προσώπων». Ως αντίληψη. Ως πολιτική «ηθική», εφαρμοστέα από παράταξη, που επαίρεται για το «ηθικό πλεονέκτημά της».
Μην πάτε μακριά. Δεν χρειάζεται να προστρέξετε στον Μαρξ, τον Λένιν, τον Πλεχάνοφ. Αρκεί αυτό που μελοποίησε και τραγούδησε ο Γιώργος Ζαμπέτας, σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, για να δείτε ου μόνον το εγκληματικό του πράγματος, αλλά και το γελοίο συνάμα: «Μας πήγανε πλημμέλημα επί διαταράξει». Οταν καθιστάς τη δωροδοκία και τη δωροληψία πολιτικών, δικαστών, αστυνομικών, δημοσίων υπαλλήλων, διαπλεκόμενων δημοσιογράφων από κακούργημα σε απλό πλημμέλημα, είναι σαν να λες στην κοινωνία ότι η δωροδοκία έχει το ίδιο βάρος εγκληματικότητας με τη …διατάραξη κοινής ησυχίας από ζευγάρι, που τσακώνεται μετά τα μεσάνυχτα και ενοχλεί τους γείτονες.
Αυτά, βεβαίως, δεν είναι ούτε «ηθικά», ούτε καν αποδεκτά ως «αριστερά», γιατί δεν ευνοούν μεροκαματιάρηδες, αλλά μεγαλοκαρχαρίες, που εξασφαλίζουν «πλάτες» και ουσιαστική ατιμωρησία, δωροδοκώντας ισχυρούς της νομοθετικής, της εκτελεστικής και πάσης άλλης εξουσίας. Μηδέ της Εκκλησίας και της «τετάρτης εξουσίας» εξαιρουμένων, και δη με χρήμα βρόμικο, μαύρο. Ηθικός …βόρβορος, δηλαδή.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
