Επιτέλους, Ευρωπαίος ηγέτης τόλμησε να εκστομίσει επισήμως την απλή αλήθεια, ότι ο «σουλτάνος» της Αγκυρας, παρά τον κοινοβουλευτικό μανδύα του, δεν είναι παρά δικτάτορας. Οσο και να αντέδρασε λυσσωδώς το καθεστώς Ερντογάν, όσο και αν ενοχλήθηκαν στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας και …κομψότητας του δημοσίου λόγου κάποιοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτή είναι η πραγματικότητα και, όπως λέει ο λαός μας, «να αγιάσει το στόμα» εκείνου, που τόλμησε να την πει.
Το μεγάλο επιχείρημα της Αγκυρας είναι ότι ο Ερντογάν είναι εκλεγμένος από τους Τούρκους ψηφοφόρους. Λες και δεν έχουμε ξαναδεί εκλεγμένους δικτάτορες, ανά τους αιώνες και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Δεν είναι ανάγκη να πάμε πίσω στον Χίτλερ, τον Μουσολίνι ή τον δικό μας Μεταξά. Υπάρχουν τέτοιοι και σήμερα. Ο Ερντογάν δεν είναι μοναδική περίπτωση. Τον συναγωνίζονται επαξίως από τον Λουκασένκο της Λευκορωσίας ώς τον Πούτιν της Ρωσίας, που έχει κάνει το σύνταγμα και την εκλογική νομοθεσία της χώρας του λάστιχο στα μέτρα του εσωρούχου του, προκειμένου να άρει όλες τις απαγορεύσεις και να καταστεί ισόβιος πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, και ώς τον Μαδούρο της Βενεζουέλας και άλλους.
Ναι, πράγματι περιβάλλεται κοινοβουλευτικό μανδύα ο δικτάτορας της Τουρκίας. Μανδύα με μπαλώματα από δορά «γκρίζων λύκων». Το γράδο, όμως, που κρίνει, αν είναι δημοκρατικός ηγέτης ή δικτάτορας, δεν είναι αν συνεπαίρνει όχλο ισλαμιστών, που τον ψηφίζει, τον χειροκροτεί και τον στηρίζει. Είναι πόσες χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται στις τουρκικές φυλακές. Πόσο αγρίως φιμωμένος είναι ο τουρκικός Τύπος και πόσο ανύπαρκτη η ελευθερία του λόγου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό, που συνέβη τελευταίως. Σε ποια δημοκρατική κοινωνία, η ανοιχτή επιστολή μερικών αποστράτων αξιωματικών θα αναγορευόταν σε …πραξικόπημα και θα άρχιζαν αμέσως οι συλλήψεις εκείνων, που την υπέγραψαν;
Το πρόβλημα είναι ότι η φωνή του Μάριο Ντράγκι δεν είναι, δυστυχώς, η αντίστοιχη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως θα έπρεπε να είναι. Εχει, όμως, ιδιαίτερη αξία ότι έρχεται να προστεθεί στις φωνές του προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν και του καγκελαρίου της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς. Οσο πληθαίνουν οι φωνές κατά των «εκλεγμένων» δικτατόρων, που σκοτώνουν, βασανίζουν και φυλακίζουν τους αντιφρονούντες, θα ελπίζουμε σε καλύτερη Ευρώπη, που ίσως τολμήσει κάποια μέτρα.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
