Την ιστορική μνήμη την αντιλαμβάνομαι κάπως διαφορετικώς. Ενθυμούμενος τα κατορθώματα, τις αδυναμίες, αλλά και τα παθήματα των προγόνων μας, αισθάνομαι πρωτίστως ότι έχω υποχρέωση να προσπαθήσω να γράψω, να γράψει ο καθένας μας, τη δική μου προσωπική ιστορία, με τρόπο που να την καθιστά τουλάχιστον αντάξια εκείνων, που τιμούμε με τη μνήμη μας. Μακάρι δε να καταφέρουμε να υλοποιήσουμε εκείνο, το οποίο ανέκραζαν εν χορώ οι Σπαρτιάτες παίδες, αντικριστά προς τους πρεσβύτερους: «Αμμες δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες». «Εκαστος στον τομέα του, να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας».
Κατά συνέπεια, από τα διάφορα αριθμητικά, που συνοδεύουν, επικαίρως, το όνομα Ελλάς, εκείνο που με συνεπαίρνει δεν είναι ούτε το 21 της Γιάννας, ούτε τα πανηγύρια και οι μεγαλοστομίες, βγαλμένες συνήθως από μελανόχαρτο, για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Προτιμώ να εστιάζω στο Ελλάς 2.0, το εξαετές πρόγραμμα, με το σχέδιο ανάκαμψης, των περίπου 2.000 σελίδων. Πράγματι με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανος, διότι, επιτέλους, είναι η πρώτη φορά, που κατατίθεται στις Βρυξέλλες τόσο ολοκληρωμένο, λεπτομερειακώς μελετημένο και κοστολογημένο ελληνικό πρόγραμμα, ώστε να αποσπά τον έπαινο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως το καλύτερο και πληρέστερο πρόγραμμα, που κατατέθηκε από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Πράγματι, εκπλήσσουν και η έκταση και το βάθος των έργων αναπτυξιακής πολιτικής, που κοστολογούνται κοντά στα 60 δισεκατομμύρια, ήτοι 57,4 για την ακρίβεια. Και τι δεν περιλαμβάνει:
*** Οδικά δίκτυα τεραστίου μήκους, που καλύπτουν όλη τη χώρα.
*** Ηλεκτρική διασύνδεση όλης της Νησιωτικής Ελλάδος.
*** Περιαστικές αναδασώσεις με φύτευση 30.000.000 δέντρων.
*** Αναμόρφωση όλων των Νοσοκομείων.
*** Δίκτυα επικοινωνίας τεχνολογίας 5G παντού.
*** Επιδοτούμενες εργασίες «εξοικονομώ» για χιλιάδες κατοικίες και κτίρια του δημοσίου.
*** Αντιπλημμυρικά έργα, απολιγνιτοποίηση, ηλεκτροκίνητους στόλους αυτοκινήτων, ψηφιοποίηση των αρχείων και των δράσεων του δημοσίου, εκσυγχρονισμό των δικαστηρίων, υπογειοποίηση των δικτύων της ΔΕΗ, για την οποία ωρύομαι από το 1984, ώς την αναμόρφωση των πρώην βασιλικών ανακτόρων στο Τατόι, για την οποία επίσης πασκίζω εδώ και δεκαετίες.
Χρειάζεται, όμως, να ξεπεράσουμε δύο σκοπέλους. Εναν εξωτερικό, το «νάιν» του συνταγματικού δικαστηρίου της Γερμανίας, που αναστέλλει την εκτέλεση του ευρωπαϊκού προγράμματος ανάκαμψης και έναν εσωτερικό, την ελληνική γραφειοκρατία και τις πονηριές των εργολάβων.
Θα είναι θαύμα να τα καταφέρουμε. Μακάρι.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
