Ορθολογικός, αλλά και συγκινητικός ο τρόπος, με τον οποίο τιμήθηκε, επισήμως, η επέτειος των 200 χρόνων από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821, χωρίς περιττές φανφάρες, με μέτρο, να και ένα καλό, που μας έκανε η πανδημία. Ισως είναι ευκαιρία να δούμε από την αρχή τον τρόπο, με τον οποίο πρέπει να τιμούμε την «Επανάσταση των ξυπόλυτων». Κυρίως, όμως, να απαλλαγούμε από το σύνδρομο ότι τάχα κάνουμε το χρέος μας, αν παρελάσουμε μια μέρα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η καλύτερη τιμή για τους αγωνιστές είναι να διδάσκεται, καθημερινώς, με σωστό τρόπο, η πραγματική ιστορία τους, απαλλαγμένη από φλύαρες ωραιοποιήσεις και αποσιωπήσεις λαθών. Επιπλέον, ικανή να απαντά δυναμικώς σε εκείνους, οι οποίοι, δήθεν με «προοδευτικές» προθέσεις, κακοποιούν την πραγματικότητα.
Πρωτίστως, λοιπόν, πρέπει να ξαναδούμε πώς είναι γραμμένα τα σχολικά βιβλία ιστορίας. Αν πράγματι, πέρα από παπαγαλίες ημερομηνιών και ονομάτων, συγκινούν τα παιδιά, τα συνεπαίρνουν, διότι τα παιδιά, κυρίως, πρέπει να αγγίζει η ιστορία, ιδίως σε τούτους τους δύσκολους καιρούς, που οι γονείς τους καλούνται να αντέξουν θυσίες, πληρώνοντας τα σπασμένα διαχρονικής κακοδιοίκησης και διακομματικής σκορπαλευριάς δεκαετιών, υπό την επιβαρυντική περίπτωση πανδημίας, που την πληρώνουμε ακριβά.
Υπό το εύστοχο αξίωμα του Διονυσίου Σολωμού «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό», πρέπει να δοθεί η ιστορία της Επανάστασης στα παιδιά, διότι, δυστυχώς, είναι πολλοί εκείνοι, που επιχειρούν να ξεγελάσουν τις ανάγκες των παιδιών μας για ιστορική μνήμη και γνώση, για επαφή με τις ρίζες τους, με μαγειρεμένες ιστορίες, που είτε υφίστανται ειδική επεξεργασία για να καταντήσουν έξτρα λάιτ, λες και είναι αναψυκτικό, είτε τείνουν να «ενημερώνουν» τα παιδιά μας ότι «οι ντόπιοι κλέφτες εξεγέρθηκαν εναντίον των Οθωμανών διοικητικών για το ποιος θα μαζεύει τα χαράτσια». Περίπου, δηλαδή, ως αν ο Διάκος, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος δεν ήταν παρά επικεφαλής… εισπρακτικών εταιρειών, όπως αυτές που έχουν επιστρατεύσει τώρα οι τράπεζες για να τρομοκρατούν τους πολίτες, και …τσακώθηκαν στη μοιρασιά με τους άλλους εισπράκτορες, τους Οθωμανούς.
Περισσότερο από τα θεάματα, είναι ανάγκη να ασχοληθούμε με την ουσία, για να μην είναι τα παιδιά μας όπως εκείνα, που περιγράφει ο Ελύτης στο «Ασμα ηρωικό και πένθιμο»: «Παππού δεν είχαν από δρυ κι από οργισμένον άνεμο, γιο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
