Ετούτος ο τόπος είναι ευλογημένος γεωγραφικώς και κλιματολογικώς. Δυστυχώς, όμως, είναι καταραμένος …ανθρωπολογικώς. Παράγει μεγάλη νοσηρότητα εγκεφάλων με στρεβλή λειτουργία. Διό και η ιστορία του είναι, κατά το μέγιστο μέρος της, ατέλειωτη ιστορία εμφυλίων σπαραγμών, νοτισμένη από ποταμούς αιμάτων και δακρύων.
Παρατηρώντας το μέγα πλήθος και το πάθος των χιλιάδων πορευομένων, νεαράς κυρίως ηλικίας, υπέρ του κατά συρροήν δολοφόνου Κουφοντίνα, προτάσσοντας, μάλιστα, υπερηφάνως τεράστιο πανό με το σύνθημα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», αισθάνθηκα οργή, θλίψη, αλλά και φόβο για το μέλλον αυτού του τόπου, διότι, τέτοια πορεία δεν θα ήταν δυνατόν να έχει αυτό το πλήθος, αν επρόκειτο μόνον για τους συνήθεις υπόπτους, τους γνωστούς «μπαχαλάκηδες». Οχι, δεν τη συγκροτούσαν μόνον «αναρχοχαρούμενοι», «επαναστάτες του γλυκού νερού», αλλά ευρύτερο σύνολο νέων, κυρίως, ατόμων, στο οποίο, προφανώς, όπως προκύπτει από τον διατυπούμενο δημοσίως λόγο της, συμμετείχε και η επίσημη νεολαία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Βλέποντάς τους, το μυαλό μου πήγε αυτομάτως στην επιγραφή, που κοσμεί την είσοδο του στρατοπέδου εξόντωσης Αουσβιτς, το γνωστό ρητό του Ισπανοαμερικανού φιλοσόφου Τζορτζ Σανταγιάνα: «Αυτοί που δεν θυμούνται την ιστορία, είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν». Αυτή ακριβώς είναι η μοίρα μας. Να αγνοούμε την ιστορία μας, με θλιβερό αποτέλεσμα να την ξαναζούμε.
Αντί ο Κουφοντίνας, οι Ξηροί και οι άλλοι φονιάδες τόσων ανθρώπων να διδάσκουν, με τα φρικαλέα εγκλήματά τους, τον αποτροπιασμό και την αποστροφή έναντι της τρομοκρατίας, εδώ γίνεται διαφήμισή τους. Δημιουργείται, δηλαδή, το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο για να ξεπηδήσουν νέοι μιμητές τους. Είναι αναπόφευκτο, όταν η ιστορία …ξαναγράφεται. Με πολιτικές δηλώσεις, όπως του Θοδωρή Δρίτσα: «Ουδείς τρομοκρατήθηκε από τη 17 Νοέμβρη».
Δεν έχω …προσωπικές διαφορές με οποιονδήποτε Κουφοντίνα. Εστω και αν, όπως προκύπτει από τις προκηρύξεις της «17Ν», παραλίγο να ήμουν και εγώ ένα από τα θύματά του, στην οδό Αρχιμήδους, έξω από την ταβέρνα του «Βυρίνη», όταν είχαν στήσει καρτέρι να σκοτώσουν τον Βρανόπουλο, αλλά… δίστασαν εκείνη τη φορά, επειδή εγώ δίπλα του, καθώς βγαίναμε, κρατούσα στην αγκαλιά μου τη μόλις 18 μηνών κόρη μου.
Θέλω, όμως, ανίκανους τους Κουφοντίνες. Να μην μπορούν να κάνουν αύριο κακό στα παιδιά και τα εγγόνια τα δικά μου και των άλλων.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
