Οταν, προ έτους, μπήκαμε στην πανδημία, ο μέσος όρος, ως προς τις ηλικίες εκείνων, που καταγράφονταν ως κρούσματα, ήταν πάνω από τα 65 έτη. Τώρα η διάμεση ηλικία παραμένει ψηλά, κοντά στα 70, μόνο για εκείνους, που χάνουν τη ζωή τους, που υποκύπτουν στις παρενέργειες του ιού, έχοντας, έκαστος, αρκετά υποκείμενα νοσήματα. Αντιθέτως, ως προς τα συνεχώς αυξανόμενα, το τελευταίο διάστημα, κρούσματα, τα δεδομένα δείχνουν πολύ επικίνδυνη αλλαγή, η οποία πρέπει να μας προβληματίζει όλους.
Την πρωτιά δεν την έχουμε πια οι παππούδες και οι γιαγιάδες, διότι είμαστε το τμήμα εκείνο της κοινωνίας, το οποίο, προφανώς, ακολουθεί το δόγμα «ο φόβος φυλάει τα έρημα». Επιδεικνύουμε πολύ μεγαλύτερο βαθμό συμμόρφωσης «προς τα υποδείξεις». Ο μέγας χαλασμός γίνεται σε νεότερες και πιο …απείθαρχες ηλικίες, με αποτέλεσμα, συμφώνως προς τα τελευταία επίσημα στοιχεία του ΕΟΔΥ, η διάμεση ηλικία των κρουσμάτων να έχει κατεβεί πολύ χαμηλότερα, στα 44 έτη, στη γενιά των σαραντάρηδων, αλλά και ακόμη χαμηλότερα:
*** Το 41,6% των κρουσμάτων αναφέρεται σε ανθρώπους ηλικίας 40 – 64 ετών.
*** Σε αρκετά υψηλό ποσοστό, 35,1%, ανέρχονται τα κρούσματα στην ηλικιακή ομάδα των, κατά τον κ. Βούτση, «ημιπιτσιρικάδων», δηλαδή στις ηλικίες 19 – 30 ετών.
Οταν, όμως, ο ιός κάνει θραύση ανάμεσα σε εικοσάρηδες, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες και πενηντάρηδες, ενώ οι συνήθεις χώροι κοινωνικής συνάθροισης αυτών των ηλικιών, οι καφετέριες, τα μπαράκια, τα μεζεδοπωλεία και γενικώς η εστίαση, παραμένουν κλειστοί επί τόσους μήνες, πού αποδίδεται η αιτία της διασποράς; Μήπως χρειάζεται να ψαχτούμε περισσότερο ως προς το ποιες συμπεριφορές επιδεινώνουν τόσο δραματικώς το ιικό φορτίο;
Ασφαλώς η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη. Οι αιτίες είναι πράγματι πολλές. Επιτρέψτε μου, όμως, να πιστεύω, να φοβάμαι, ότι επικίνδυνη παράμετρος είναι το είδος εκείνο του «κοινωνικού συγχρωτισμού», που αναφέρεται στις «μαζικές πολιτικές κινητοποιήσεις». Πότε για τον νόμο της Κεραμέως, πότε για τον Κουφοντίνα, πότε για οτιδήποτε κρίνεται ως πρόσφορο για πολιτική μόχλευση. Κινητοποιήσεις, οι οποίες υποκινούνται, δυστυχώς, όχι μόνον από εξωκοινοβουλευτικά «γκρουπούσκουλα» μπαχαλάκηδων, αλλά ακόμη και από επίσημα κόμματα, τα οποία ενώ οφείλουν να προστατεύουν τους πολίτες, τους εξωθούν στην έκθεση στην πανδημία, με αυτές τις συγκεντρώσεις εκατοντάδων ατόμων, στις οποίες όλα τα μέτρα προφύλαξης «πάνε περίπατο».
Η δημόσια ζωή μας χρειάζεται περισσότερη υπευθυνότητα.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
