Διαβάζω την επιχειρηματολογία των συγκινημένων από την περιπέτεια, στην οποία υποβάλλει την υγεία του, με κίνδυνο να χάσει ακόμη και τη ζωή του, ο αρχιεκτελεστής της «17 Νοέμβρη» Δημήτρης Κουφοντίνας. Επιχειρηματολογία, βασικό στοιχείο της οποίας είναι το σύνθημα «η Δημοκρατία δεν εκδικείται». Συμπληρούμενο με άλλα «προοδευτικά» σχόλια για τα δικαιώματα όλων των κρατουμένων, ανεξαρτήτως των εγκλημάτων, για τα οποία έχουν καταδικαστεί.
Πράγματι. Η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Ας μου πει κάποιος, όμως, από όσους το επαναλαμβάνουν κατά κόρον, ποια είναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εκδικητική πράξη της δημοκρατικής πολιτείας. Επέβαλε κανείς την απεργία πείνας στον συγκεκριμένο κρατούμενο; Ή εκείνος επέλεξε αυτό το απονενοημένο διάβημα, προκειμένου να εκβιάσει απόφαση, ως προς το πού πρέπει να κρατείται; Είναι πράγματι «δημοκρατικό» ή «ανθρώπινο δικαίωμα» κάθε κρατουμένου να προσπαθεί να επιβάλει την επιλογή του, ως προς τον τόπο κράτησής του, λες και είναι παραθεριστής, που επιλέγει, δικαιωματικώς, ξενοδοχείο ή δωμάτιο;
Ας κάνουμε, χάριν εργασίας, την υπόθεση ότι το κράτος δικαίου υποχωρεί. Οτι ενώπιον των πιέσεων «προοδευτικών συλλογικοτήτων», από τον ΣΥΡΙΖΑ ώς τον «Ρουβίκωνα» και από το ΜέΡΑ25 ώς τις ποικιλώνυμες ομάδες αναρχικών και άλλων μπαχαλάκηδων, που θεωρούν τον δολοφόνο τόσων ανθρώπων ως «επαναστάτη», σπεύδει να ικανοποιήσει την αξίωση του Κουφοντίνα να επιλέξει τον Κορυδαλλό, αντί του Δομοκού, ως τόπο κράτησής του. Ποια θα είναι η συνέχεια; Πόσοι και ποιοι θα επιχειρήσουν, με την ίδια μέθοδο, να γίνει «το δικό τους»;
Ολοι αυτοί, που τώρα κατακεραυνώνουν, με τον δημόσιο λόγο τους, τον κρατούμενο ως κατά συρροή παιδεραστή και βιαστή Λιγνάδη, τι στάση θα κρατούσαν, αν ο συγκεκριμένος κρατούμενος το έριχνε και αυτός σε απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμα να αφεθεί προσωρινώς ελεύθερος, αφού, μη έχοντας καταδικαστεί, ισχύει υπέρ αυτού το τεκμήριο της αθωότητας;
Ισως να έγινα, τώρα στα γεράματα, …αντιδραστικός. Απέναντι, όμως, στην τακτική του Κουφοντίνα και στα επιχειρήματα των υποστηρικτών του, το μυαλό μου δυναστεύει η σκέψη ότι ο Μπακογιάννης, ο Βρανόπουλος, ο Αξαρλιάν, όλα τα θύματα του Κουφοντίνα, δεν έχουν τίποτε να διεκδικήσουν, δεν περιμένουν τίποτε άλλο από το κράτος δικαίου, παρά μόνο να μην ενθαρρύνει, με την πρακτική του, τους επιδόξους συνεχιστές του «επαναστατικού» έργου του Κουφοντίνα, ότι μπορούν και να σκοτώνουν αθώους και να διεκδικούν επιλεκτική μεταχείριση.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
