Θέατρο υποκρισίας, διεθνούς και εθνικού ρεπερτορίου, εκτυλίσσεται με αφορμή την πρώτη, τρίωρης διάρκειας, συνάντηση αντιπροσωπειών Ελλάδας και Τουρκίας στον Περίκλειστο Κήπο (τουρκιστί Ντολμά Μπαχτσέ), στο πλαίσιο των ξεχασμένων από το 2016 «διερευνητικών επαφών».
Εξωτερικώς η υποκρισία αποθεώνεται με τις δηλώσεις εκείνων, που αντιμετωπίζουν την προοπτική επιβολής κυρώσεων στην Αγκυρα ως …ξορκισμένη με τον απήγανο, με πρώτο και καλύτερο τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Χάικο Μάας, ο οποίος «πιάστηκε» από διμερή διπλωματική επαφή, εκ της οποίας δεν προέκυψε κανένα ουσιαστικό στοιχείο προόδου, πέρα από την ανακοίνωση ότι θα υπάρξει νέα συνάντηση στην Αθήνα, ώστε να δηλώσει εσπευσμένως ότι η «εξέλιξη» απομακρύνει κάθε προοπτική επιβολής κυρώσεων στο καθεστώς Ερντογάν στο άμεσο μέλλον. Ουδεμία έκπληξη, βεβαίως. Μια αφορμή αναζητούσαν, εναγωνίως, τόσο η Γερμανία, όσο και οι άλλοι, που συντάσσονται μαζί της, ώστε να αποφύγουν τη «δέσμευση», που υποτίθεται ότι ανέλαβαν τον Δεκέμβριο, να προχωρήσουν τον Μάρτιο σε συγκεκριμένα «αυστηρά μέτρα» κατά της Τουρκίας.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι διεθνείς υποκριτές, που μας …δουλεύουν, αλλά και μας προκαλούν με τη στάση τους. Εχουμε και δική μας …παραγωγή υποκρισίας. Τυπικό δείγμα το άρθρο, που δημοσίευσε την περασμένη Κυριακή στην Καθημερινή ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, υψώνοντας σημαίες ανένδοτου πατριωτικού «καπετανάτου» και απειλώντας ότι δεν θα ψηφίσει την επικύρωση κάποιων συμβάσεων, που απορρέουν από τη συμφωνία των Πρεσπών με την κυβέρνηση των Σκοπίων.
Ομολογώ ότι στην περίπτωση του Αντ. Σαμαρά δυσκολεύομαι να κατανοήσω «τι εννοεί ο ποιητής». Αν κρίνει ότι κακώς γίνεται επανεκκίνηση των «διερευνητικών επαφών», υπό το συγκεκριμένο πλαίσιο της συνάντησης τριών Ελλήνων διπλωματών με ισαρίθμους Τούρκους ομολόγους τους, δηλαδή σε «δευτεροκλασάτο» επίπεδο, τότε χρωστά να μας δώσει εξήγηση:
Γιατί τώρα συνιστά εθνική υποχώρηση επαφή σε διπλωματικό επίπεδο, ενώ, όταν κυβερνούσε εκείνος, με τη στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, τον Μάρτιο του 2013, ήταν επωφελές για τα εθνικά συμφέροντα να συναντώνται, ακριβώς στο ίδιο ιστορικό κτίσμα, στην Κωνσταντινούπολη, όχι κάποιοι διπλωμάτες, αλλά οι τότε πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας, δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς με τον Ταγίπ Ερντογάν; Και να τα χαμόγελα και να οι χειραψίες…
Αν υπάρχει ο «θεός της Ελλάδας», ας τη φυλά από τους …πλειοδότες της, τους οποίους έχουμε, διαχρονικώς, πληρώσει ακριβότατα με νίλες τόσο στο Κυπριακό, όσο και στο Μακεδονικό.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
