Να λείπουν οι προκλητικές εξυπνάδες, όπως το πονηρώς διατυπωμένο ερώτημα, ιδίως με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί η ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας Σοφία Μπεκατώρου «θυμήθηκε τώρα» τη γενετήσια προσβολή και κακοποίηση, που υπέστη προ πολλών ετών από «παράγοντα» της οικείας Ομοσπονδίας, δίνοντας το έναυσμα, το κουράγιο και σε άλλες γυναίκες από τον χώρο του αθλητισμού, του θεάματος, των μέσων ενημέρωσης, της πολιτικής να μιλήσουν για τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες και διαμορφώνοντας το ελληνικό #me-too.
Η χυδαιότερη και βαρβαρότερη άνανδρη απρέπεια, που επιστρατεύουν συνήθως οι βιαστές και η υπεράσπισή τους, εναντίον των γυναικών, που πέφτουν θύματα βιασμού, είναι το γνώριμο εύρημα ότι «τα ήθελε», ότι «κουνούσε την ουρά της», είτε το ακόμη ανταξιότερο του, υποτιθέμενου, «ανδρισμού» τους, ότι «δεν ήταν και καμιά παρθένα». Είναι άθλια πρακτική, την οποία ζούµε συχνά στα δικαστήρια. Παραπέµπει τη µνήµη µας στις πιο άθλιες δικανικές μεθοδεύσεις εναντίον γυναικών, που έχουν υποστεί βιασμό, όταν η υπεράσπιση του βιαστή επιχειρεί να εµφανίσει το θύµα ότι …ευθύνεται για την πρόκληση του βιαστή.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που βίωσα, όταν περνούσα στρατοδικείο. Εχει μείνει βαθιά χαραγμένο στην ψυχή μου. Πριν από τη δική μου υπόθεση «ανυπακοής και απειθείας εις το πρόσωπον του βασιλέως», εκδικαζόταν υπόθεση αποπλάνησης δεκατετράχρονου κοριτσιού, της Αγ.Κ. από την Αρναία Χαλκιδικής. Τυπικώς, κατηγορούμενος ήταν στρατιώτης, ο Σ.Α. από τον Πειραιά. Στην πραγματικότητα, όμως, η όλη διαδικασία κυλούσε ως εάν ο πραγματικός ένοχος, ο πραγματικός κατηγορούμενος να ήταν το άμοιρο το κοριτσάκι, οι γονείς του οποίου έκαναν την …αποκοτιά να ζητήσουν απονομή δικαιοσύνης. Οχι μόνον ο συνήγορος υπεράσπισης, αλλά και ο βασιλικός επίτροπος, έτσι ονομαζόταν τότε ο εισαγγελέας του στρατοδικείου, και στρατοδίκες το κατακρεούργησαν το καημένο το ανήλικο κορίτσι με το «ήθος» και το ύφος των ερωτήσεών τους, η πλέον …αθώα από τις οποίες ήταν αν το εσώρουχο που φορούσε ήταν …προκλητικό. Στην πράξη, αντί προστασίας, το δεκατετράχρονο παιδί υφίστατο δεύτερο, ηθικό βιασμό.
Ετσι επιβάλλεται ο νόμος της σιωπής, υπό τον φόβο του διασυρμού, της διαπόμπευσης, ιδίως όταν εκτυλίσσονται σε κλειστές κοινωνίες, όπου τα θύματα, βιασμού ή αποπλάνησης, μπορεί να μην είναι μόνον θηλυκού, αλλά και αρσενικού γένους.
Γι’ αυτό αξίζει να υποκλινόμεθα ενώπιον κάθε Μπεκατώρου.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
