Το γράμμα και το πνεύμα των διατάξεων του οικογενειακού δικαίου χρήζουν πράγματι εκσυγχρονισμού. Ιδίως οι προβλέψεις ως προς την άσκηση του δικαιώματος επιμέλειας των παιδιών στις περιπτώσεις διαζυγίων. Από την άποψη αυτή η σχετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης είναι πράγματι αναγκαία, υπό την προϋπόθεση όμως ότι δεν θα προκαλεί περισσότερα προβλήματα από εκείνα, τα οποία επιχειρεί να θεραπεύσει.
Είναι γεγονός ότι το πνεύμα, που κυριαρχεί ώς τώρα, αδικεί μερίδα χωρισμένων πατεράδων, διότι ναι μεν είναι ορθή στη βάση της η παραδοχή ότι κάθε παιδί έχει, πρωτίστως, την ανάγκη της μητρικής φροντίδας, αλλά η ζωή έχει αποδείξει και αναδείξει και άλλες αλήθειες. Πρώτον ότι δεν είναι όλες οι μητέρες, εξ ορισμού, υποχρεωτικώς καλύτερες για την ανατροφή ενός παιδιού. Δεύτερον ότι στις σύγχρονες κοινωνίες ένα ιδιαιτέρως σεβαστό ποσοστό πατεράδων δεν έχει καμία σχέση με το στερεότυπο του απόμακρου «πατέρα – αφέντη». Αντιθέτως, επιδεικνύουν εξαιρετική επιμέλεια συστηματικής ενασχόλησης με την ανατροφή των παιδιών τους.
Ετσι, αναπτύχθηκαν διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας οργανώσεις για τα δικαιώματα του πατέρα, οι οποίες παρεμβαίνουν στη συζήτηση για την αλλαγή της νομοθεσίας με δικές τους προτάσεις, οι περισσότερες από τις οποίες είναι λογικές, αλλά κάποιες τραβούν στα άκρα. Μια από αυτές επιχειρείται να περάσει και στη νέα νομοθεσία. Η πρόταση να μοιράζεται η ζωή ενός παιδιού ανάμεσα στους δύο γονείς, σε περίπτωση απολύτως εξ ημισείας. Μια εβδομάδα με τη μητέρα, μια με τον πατέρα.
Με συμπαθάτε. Ενα παιδί δεν είναι ούτε τρόλεϊ να κάνει δρομολόγια μεταξύ δύο σπιτιών, ούτε καρπούζι να το κόβουμε στη μέση.
Είναι γνωστή η ιστορία, από την εβραϊκή μυθολογία, που μνημονεύεται παγκοσμίως ως σολομώντειος λύση. Το τέχνασμα, δηλαδή, του Σολομώντα, που διέταξε να κόψουν στη μέση ένα παιδί, προκειμένου εκ των αντιδράσεων να εκμαιεύσει ποια από τις δύο γυναίκες, που το διεκδικούσαν, ήταν η πραγματική του μητέρα. Ο,τι επιλέξετε, δεν μπορεί να εδράζεται στη …διχοτόμηση της ζωής ενός παιδιού. Πρέπει, πρωτίστως, να εξασφαλίζει την ψυχική του ηρεμία και την πνευματική του ολοκλήρωση, χωρίς επικίνδυνα τραύματα.
Διερωτώμαι αν αρκεί η απόφαση μονομελούς δικαστικού οργάνου ή αν πρέπει να θεσπιστούν ειδικά όργανα με συμμετοχή επιστημόνων παιδοψυχολόγων, που θα κρίνουν, κατά περίπτωση, τι είναι περισσότερο συμφέρον για τη ζωή κάθε παιδιού.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
