Στην Κίνα, τη χώρα από την οποία άρχισε η φονική πανδημία, που έχει ήδη σκοτώσει περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, είχαν προχθές 16 νέα κρούσματα και θεωρήθηκε …είδηση. Εδώ έχουμε πια εκατοντάδες κρούσματα να καταγράφονται κάθε μέρα. Επιπλέον στη «μεγάλη πατρίδα», την Ευρωπαϊκή Ενωση, ο αριθμός είναι εφιαλτικός. Μιλάμε για πολλές χιλιάδες κρούσματα ημερησίως.
Ασφαλώς δεν περιμένουμε να λειτουργούν οι πολίτες, στις αστικές δημοκρατίες του δυτικού κόσμου, όπως οι αντίστοιχοι της Κίνας, επιδεικνύοντας τον ίδιο βαθμό αυστηρής εφαρμογής των μέτρων κοινωνικής, συλλογικής ευθύνης με εκείνους. Εκεί, με το ξέσπασμα ήδη της πρώτης περιόδου, του πρώτου κύματος των μολύνσεων, η εξουσία ενήργησε με τρόπους, που δεν θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτοί στις δικές μας κοινωνίες. Τρόπους, που δεν διεκδικούν δα και εύσημα δημοκρατικότητας.
Ας συγκρίνουμε όμως τα 16 κρούσματα, χωρίς κανέναν θάνατο, σε χώρα με πληθυσμό, που μετριέται σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, με ό,τι καταγράφηκε, την ίδια ημέρα, στις δικές μας κοινωνίες, όπου ο καθένας μπορεί να αμφισβητεί ή και να απορρίπτει τα μέτρα, που λαμβάνουν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις:
ΗΠΑ 60.315 κρούσματα, 933 θάνατοι
Γαλλία 20.675 και 281
Ισπανία 13.873 και 218
Τσεχία 11.984 και 106
Ιταλία 10.871 και 89.
Κλείνω με αναφορά στο Βέλγιο, που έχει τον ίδιο πληθυσμό με εμάς. 9.679 νέα κρούσματα και 46 θάνατοι, όταν, την ίδια ημέρα, εμείς είχαμε 667 κρούσματα και 8 θανάτους.
Ευχαριστημένοι να είμαστε, διότι κάποιοι, που διαμαρτύρονται για το πόσοι μαθητές είναι σε κάθε τάξη, είναι οι ίδιοι, που ξεσηκώνουν τους μαθητές σε συγκεντρώσεις και πορείες, που η λέξη «συγχρωτισμός» είναι πολύ φτωχή για να περιγράψει τι συμβαίνει. Οι ίδιοι, που κινητοποιούν περίπου είκοσι χιλιάδες ανθρώπους έξω από το δικαστήριο, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, χωρίς καμία τήρηση αποστάσεων ή άλλων μέτρων προφύλαξης, λες και αν δεν ήταν εκεί θα αποφάσιζε αλλιώς το δικαστήριο για τους νεοναζί.
Δεν ζηλεύω και δεν προτείνω να αντιγράψουμε σε όλα τις πρακτικές, που εφαρμόστηκαν στην Κίνα ή την Κορέα. Μόνο, όμως, σε ένα: Στον υψηλό βαθμό συναίσθησης της ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Ατομικής για τους πολίτες και συλλογικής για τα κόμματα, που διοργανώνουν συναθροίσεις χιλιάδων …υποψηφίων θυμάτων.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
