Διάβασα τα παράλληλα άρθρα στην Καθημερινή τόσο του δικού μας υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, όσο και του Τούρκου ομολόγου του Μελβούτ Τσαβούσογλου. Πόσο ευγενικός ήπιος, δημοκρατικός, πολιτισμένος άνθρωπος ο κ. Τσαβούσογλου. Σοβαρός υπέρμαχος του διεθνούς δικαίου αποδεικνύεται μέσω του άρθρου. Προκύπτει, βεβαίως, ένα μικρό ερώτημα. Αφού η Τουρκία σέβεται το διεθνές δίκαιο, γιατί είναι η μόνη χώρα, από όσες απλώνουν τα πόδια τους στα νερά της λεκάνης της Μεσογείου, που αρνείται πεισματικώς να υπογράψει το θεσπισμένο από τον ΟΗΕ δίκαιο των θαλασσών;
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση για το γεγονός ότι αποδέχεται την έναρξη διαλόγου. Τον διάλογο τον αρνούνται μόνο οι παράφρονες και εκείνοι, που έχουν εξασφαλισμένο από χέρι ότι μπορούν να επιβάλουν τη θέλησή τους με τον τσαμπουκά. Μέχρι τώρα αυτή ήταν η πορεία του καθεστώτος της Αγκυρας. Η πορεία του νταή της γειτονιάς, που θεωρεί ότι είναι του χεριού του οι πιτσιρικάδες απέναντι και μπορεί να τους κάνει ό,τι θέλει, αφού δεν εμφανίζεται κανείς να τους προστατεύσει.
Τώρα, όμως, εμφανίστηκε ένας «θείος», κομμάτι ισχυρότερος από τον νταή, η Ευρωπαϊκή Ενωση, που απειλεί με κυρώσεις, για τις οποίες θα αποφασίσει στις 24 – 25 Σεπτεμβρίου και συμβαίνει ό,τι είθισται πάντοτε με τους νταήδες, που είναι συνήθως και θρασύδειλοι. Επιχειρεί να κερδίσει χρόνο. Να περάσει η σύνοδος, χωρίς να μπορεί να επιβάλει κυρώσεις, αφού θα έχει απέναντί της κάποιον, που τα μάζεψε και δείχνει πρόθυμος να συνδιαλλαγεί. Το ρίχνει στο τουρκικό «λακριντί» σαν εργαλείο αποφυγής δυσμενών αποφάσεων, την ώρα που η τουρκική οικονομία βυθίζεται.
Αυταπάτες ας μην έχουμε. Μακάρι να προκύψει λύση μέσω του διαλόγου. Λύση σημαίνει ότι κάτι θα κερδίσουμε, αλλά και κάτι θα χάσουμε. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ακόμη και στο δικαστήριο της Χάγης να πάμε, κρίνοντας από όλες τις σχετικές αποφάσεις του σε παρεμφερείς περιπτώσεις, κανείς δεν πρόκειται να αποδεχθεί ότι μπορεί το Καστελόριζο, που έχει πράγματι, κατά το δίκαιο των θαλασσών, και υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, να αποκλείει μία χώρα με τόσο μεγάλη ακτογραμμή στη Μεσόγειο, όπως η Τουρκία, από την ανάπτυξη της δικής της υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
Είμαστε έτοιμοι, πολιτικοί ηγέτες και πολίτες, για κάτι τέτοιο;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
