Αν ήταν μεμονωμένο περιστατικό, θα λέγαμε «μην του δίνετε σημασία». Δεν ήταν, όμως. Η χυδαιότητα, η καφρίλα, η εγκληματικότητα, που απέπνεε ο λόγος τού «αστέρα» του αμφιλεγόμενου τηλεοπτικού παιχνιδιού υπό το όνομα «Big Brother», που εμφανίστηκε επαιρόμενος για την επιλογή και την ικανότητά του να …ρίχνει έναν βιασμό, αν «δεν του κάθεται» η «γκόμενα», δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο ή εξαιρετικώς σπάνιο.
Κοινός τόπος. Η τηλεόραση είναι από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις της σύγχρονης τεχνολογίας. Υψηλή προσφορά προς την κοινωνία, τον πολιτισμό, την ενημέρωση, τη δημοκρατία. Οπως πολλά άλλα χρήσιμα εργαλεία, όμως, στα χέρια αδίστακτων, είτε εξουσιαστών, είτε κερδοσκόπων, μπορεί να στραφεί εναντίον της κοινωνίας. Από όργανο ενημέρωσης, να καταντήσει όργανο παραπληροφόρησης, προπαγάνδας, πλύσης εγκεφάλου. Από μέσο προαγωγής του πολιτισμού, να εξελιχθεί σε μηχανισμό αποχαύνωσης. Από δύναμη προάσπισης και προαγωγής της δημοκρατίας να καταντήσει, στα χέρια επιτηδείων, γρανάζι εξασφάλισης «λαϊκής υποστήριξης» αυταρχικών καθεστώτων, όπως συμβαίνει σε δεκάδες χώρες σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Φυσικά και δεν φταίει το μέσο. Οι ευθύνες πρέπει να αναζητούνται, πάντα, στο ποιος και με ποιον τρόπο το χρησιμοποιεί. Βεβαίως, δεν αφορά μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στον Τύπο και στα νέα μέσα ενημέρωσης, δηλαδή το διαδίκτυο. Η «φυσική» τάση, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού για την εξασφάλιση της τηλεθέασης, της ακροαματικότητας ή της αναγνωσιμότητας, μπορεί να φτάσει σε επίπεδα εξαχρείωσης και φασίζοντος λαϊκισμού, όταν δεν λειτουργούν κανόνες και μηχανισμοί προστασίας της κοινωνίας.
Ευτυχώς, στον τόπο μας και κανόνες και θεσμοθετημένα όργανα υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι αν τα όργανα, εν προκειμένω για την περίπτωση της τηλεόρασης το ΕΣΡ (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης) επιδεικνύον την αναγκαία, για την προστασία της κοινωνίας, ευαισθησία, όταν, κυνηγώντας την υψηλή τηλεθέαση, κάποιοι καταφεύγουν σε αυτό, που διεθνώς ονομάζεται trash tv, τηλεόραση των σκουπιδιών. Καθιστούν πρωταγωνιστές των προγραμμάτων τους τα σκύβαλα, τα απορρίμματα, τη σάπια εκδοχή της ζωής, προσφέροντάς τους τη δυνατότητα να προβάλλονται σε ζώνες υψηλής τηλεθέασης, σε prime time χρόνους, κατά την επικρατούσα εμπορική τηλεοπτική ορολογία.
Η αντίδραση και της πολιτικής ηγεσίας, αλλά και της κοινωνίας, διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, υπήρξε ακαριαία και έντονη, απέναντι στον αυτοδαφημιζόμενο ως εν δυνάμει βιαστή. Απομένει να δούμε, αν οι αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων θα είναι αυτές που πρέπει.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
