Για τη δική μου τη ζωή, τώρα πια, δεν φοβάμαι. Ζω την κάθε μέρα μου συμβιβασμένος με την ιδέα ότι μπορεί και να είναι η τελευταία. Στενοχωριέμαι βεβαίως κάθε φορά που διαβάζω ότι υπέκυψαν στον κορονοϊό άνθρωποι της ηλικίας μου. Ιδίως αν είχαν ταλαιπωρηθεί με μακρές νοσηλείες, καθώς, σχεδόν όλοι τους, είχαν να παλέψουν και με κάποιο χρόνιο υποκείμενο νόσημα. Εκεί όμως που τρέμω, είναι όταν διαβάζω ειδήσεις σαν αυτές, τις χθεσινές:
*** Διασωληνωμένη νοσηλεύεται 27χρονη γιατρός στη Λάρισα, που επέστρεψε από διακοπές στη Χαλκιδική.
*** Επτά 19χρονοι Ιταλοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους έχοντας διαγνωσθεί θετικοί στον ιό, μετά από διακοπές στην Κέρκυρα.
*** Τα μπαράκια έκλεισαν στις 12 τα μεσάνυχτα, αλλά οι νεαροί θαμώνες συνέχισαν την διασκέδαση τους, σε συνθήκες ανέλεγκτου συνωστισμοί και συγχρωτισμού, στις πλατείες ή στις παραλίες.
*** Τα καταγραφόμενα νέα κρούσματα παραμένουν σταθερά σε τριψήφια επίπεδα, δηλαδή πολύ περισσότερα από εκείνα που είχαμε καθημερινώς κατά το πρώτο τρίμηνο της πανδημίας.
*** Διπλασιάστηκε, σε δέκα ημέρες, ο αριθμός των ατόμων, που νοσηλεύονται σε μονάδες εντατικής θεραπείας και είναι διασωληνωμένοι.
Μπαίνουν συνεχώς στο διαδίκτυο οι νέοι άνθρωποι. Είτε με τις «ταμπλέτες», είτε με τα κινητά τους. Αρα έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν πλήρως την πραγματικότητα. Τα παίρνουν τα μηνύματα, αλλά κάποιοι από αυτούς αντιδρούν είτε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, είτε ως αν αυτά που συμβαίνουν να μην αφορούν σε εκείνους. Δεν πρόκειται γα αντίδραση …κουφαμάρας, αλλά κουφότητας. Για θανατηφόρα ανευθυνότητα.
Τα δεδομένα που διαμορφώνονται, τα οποία, πολύ φοβάμαι, πρόκειται να επιδεινωθούν τις επόμενες εβδομάδες, επιβάλλουν κ. πρόεδρε μεγαλύτερη ένταση συστηματικής ενημέρωσης. Με ειδικό σχεδιασμό, ώστε να απευθύνονται, όλο και περισσότερο, όλο και πειστικότερα προς τους νέους ανθρώπους. Αυτούς που κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο. Οτι δεν τους αγγίζει η πανδημία. Οτι είναι …υπεράνω υποψίας.
Αν χαθώ εγώ, θα λείψω από τους δικούς μου. Οταν, όμως, χάνουμε νέους ανθρώπους, θα λείψουν από την πατρίδα, από την κοινωνία. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για τέτοιες απώλειες. Διό και επιβάλλεται να κάνουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε για να ανοίξουμε τα αφτιά και τα μάτια τους. Εγκαίρως. Πριν να δούμε και άλλους 27χρονους, όπως η γιατρός στη Λάρισα, να νοσηλεύονται διασωληνωμένοι.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
