Για να μου δείξει το μέγεθος της υποκρισίας, που θα έβρισκα μπροστά μου στη ζωή, κάπου στην αρχή της εφηβείας μου, η Μάνα μου μού είπε μια ιστορία: Κάποιος, σε ένα χωριό, μετά από άγριο καβγά, σκότωσε τη μητέρα του στο δάσος, ενώ μάζευε ξύλα. Για αρκετό καιρό εξαφανίσθηκε από το χωριό. Επέστρεψε μετά από μερικούς μήνες και πήγε, όπως όλοι οι δολοφόνοι, στον τόπο του εγκλήματος. Είδε γυμνό τον σκελετό της αδικοσκοτωμένης, γιατί τις σάρκες τις είχαν φάει τα όρνια. Τότε βγήκε στην πλατεία του χωριού και άρχισε να φωνάζει: Δεν ντρέπεστε ωρέ; Δεν βρέθηκε κανένας να θάψει τη μάνα μου, να μην την φάνε τα όρνια;».
Αυτή την ιστορία μού θύμισαν τα πρωτοσέλιδα του επισήμου οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ, της Αυγής και του ημιεπισήμου οργάνου των ΑΝΕΛ, της Δημοκρατίας του Γιάννη Φιλιππάκη, με τους τίτλους τους. Αφιερωμένους στη «μεγάλη ληστεία» της κυβέρνησης σε βάρος των συνταξιούχων για την υπόθεση των αναδρομικών. Επίσης και οι δηλώσεις όλου του στελεχιακού δυναμικού εκείνων, που μας κυβέρνησαν επί μια πενταετία. Με βασικό αφήγημα ότι, κατά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, το συνολικό ποσό των επιστροφών πρέπει να είναι πάνω από τρία δισεκατομμύρια, ενώ αυτά που προτίθεται να δώσει η κυβέρνηση είναι μόνον 1,4 δισεκατομμύριο.
Για κοίτα ποιοι φωνάζουν για ….ληστεία σε βάρος των συνταξιούχων. Λες και η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν είναι οριστική καταδίκη της δικής τους πολιτικής. Λες και αυτά, που υποχρεώνεται τώρα να επιστρέψει αυτή η κυβέρνηση, δεν τα λήστεψε από τους συνταξιούχους, μεταξύ των ετών 2015 – 2016, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, διά χειρός Κατρούγκαλου.
Συμβαίνει να είμαι ένας από εκείνους, που είχαν καταθέσει προσφυγές, διεκδικώντας την επιστροφή των παρανόμως και αντισυνταγματικώς παρακρατηθέντων. Δεν θα διστάσω να προσφύγω εκ νέου, αν οι νομικοί μου σύμβουλοι μου πουν ότι πράγματι γίνεται «αλχημεία», από τη σημερινή κυβέρνηση, στο ύψος των επιστροφών. Δεν αποδέχομαι, όμως, να εμφανίζονται ως κατήγοροι οι ένοχοι της μεγάλης ληστείας. Σαν εκείνον που σκότωσε τη μάνα του και διαμαρτυρόταν γιατί δεν τη βρήκαν να τη θάψουν. Φτάνει πια το άθλιο θέατρο. Δεν έχουμε συλλογικό Αλτσχάιμερ όλοι οι συνταξιούχοι, ούτε οι υπόλοιποι πολίτες. Τους γνωρίζουμε και τους θυμόμαστε τους ενόχους.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
