Του Γ.Π. Μασσαβέτα
Αν εξαιρέσουμε τη Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, οι περισσότεροι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ και εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση αποφεύγουν την ανοιχτή και ξεκάθαρη καταδίκη της Τουρκίας για όσα διαπράττει ήδη και όσα επεξεργάζεται ως μελλοντικές κινήσεις εις βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου. Το χειρότερο όμως όλων είναι αυτό που «σέρνεται» τον τελευταίο καιρό, αυτό που αναδεικνύεται ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα από διάφορα μισόλογα, που εκπορεύονται πότε από την έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες και πότε από την Ουάσινγκτον και το Βερολίνο.
Είναι αυτές οι δήθεν φιλικές προτροπές περί της ανάγκης διαλόγου ανάμεσα στην Αγκυρα και την Αθήνα, με τη Λευκωσία να μην την περιλαμβάνουν, επειδή η Τουρκία …δεν την αναγνωρίζει, οι οποίες διαπνέονται από συγκεκριμένο πνεύμα: «Γείτονες είστε, πρέπει να τα βρείτε μεταξύ σας». Πνεύμα από το οποίο όζουν οι δηλώσεις και του Ντόναλντ Τραμπ, για τον οποίο ο Ερντογάν είναι, συμφώνως προς τις τελευταίες αποκαλύψεις της «Ουάσινγκτον Ποστ», ο …προνομιακός συνομιλητής του Αμερικανού πρόεδρου, αλλά και του Πομπέο.
Τέτοιο πνεύμα εξέπεμψε και ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χάικο Μάας κατά τη συνάντησή του, προχθές Πέμπτη, με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Το επίσημο γερμανικό μέσο ενημέρωσης «Ντόιτσε Βέλε» συνόψισε σε παράγραφο: «Η γερμανική προεδρία θα επιδιώξει να δημιουργήσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις, προκειμένου να ξεκινήσει «διάλογος σε βάθος» με την Τουρκία. Θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το Βερολίνο δεν αναμένει μόνο «κινητικότητα» από την Αγκυρα, αλλά και από την Αθήνα και τη Λευκωσία».
Σε διάλογο και διαπραγματεύσεις με κάποιον πας μόνον υπό μία προϋπόθεση, ότι έχετε πράγματι κάτι να μοιράσετε, ότι έχετε και οι δύο εγείρει αξιώσεις, με σκοπό να «τα βρείτε κάπου στη μέση», με αμοιβαίες παραχωρήσεις. Οταν μόνον ο ένας προβάλλει όλο και περισσότερες, όλο και πιο παράλογες και παράνομες απαιτήσεις, δεν υπάρχει βάση για διαπραγμάτευση. Αν υποχρεωθείς σε τέτοια διαδικασία, έχεις μόνο να χάσεις.
Με συμπαθάτε, αλλά αυτή η τακτική δεν έχει καμία σχέση με εταιρική ή συμμαχική αλληλεγγύη. Δεν χαρακτηρίζεται από πνεύμα ευρωπαϊκών αντιλήψεων και αξιών για τον σεβασμό στο δίκαιο και την ηθική. Κινείται στα όρια της ατιμίας, διότι είναι άτιμη η «ουδετερότητα» απέναντι στον θύτη και το θύμα.
