Ασφαλώς η ανάρτηση, διά χειρός πρωθυπουργού, αναθηματικής πλάκας στο κτίριο της πάλαι ποτέ Marfin Bank δεν συνιστά πράξη εξόφλησης του χρέους της συντεταγμένης δημοκρατικής πολιτείας απέναντι στα θύματα, που κάηκαν ζωντανά, ούτε σε εκείνους που πραγματικά δεν μπορούν να ξεχάσουν ποτέ, τους οικείους τους. Επίσης, δεν σημαίνει πως αυτομάτως, χάρη σε αυτή τη μεταλλική επιγραφή, όλοι θα θυμόμαστε πράγματι εκείνο, που είναι όντως επικίνδυνο να ξεχάσουμε, με κίνδυνο να το ξαναζήσουμε.
Ηταν όμως μια αφορμή ανάξεσης της μνήμης. Μια ευκαιρία ομόθυμης καταδίκης, από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, όπως εκπροσωπείται στη Βουλή των Ελλήνων, του «δικαιώματος» κάποιων ομάδων, τελείως ξένων προ το πνεύμα της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, να λειτουργούν σαν αυτόκλητοι «λαϊκοί δικαστές» και εκτελεστές αποφάσεων, με θύματα αθώους συνανθρώπους μας. Θύματα άλλοτε περισσότερο …τυχερά, όταν «πληρώνουν» με την καταστροφή των περιουσιών τους ή όταν «καθαρίζουν» με κάποιον τραυματισμό. Αλλοτε περισσότερο τραγικά, όπως στην περίπτωση της συγκεκριμένης τράπεζας, που οι αυτόκλητοι «λαϊκοί τιμωροί» δεν έκαψαν βεβαίως ζωντανό κάποιον τραπεζίτη, κάποιον οιονεί «κακόν εργοδότη», ως «εχθρό του λαού», αλλά τρεις εργαζόμενους.
Κατά τούτο είναι πράγματι θλιβερή η στάση των κομμάτων εκείνων, πρωτίστως δε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προσωπικώς του αρχηγού της Αλέξη Τσίπρα, που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εκδήλωση μνήμης. Λες και οι νεκροί χωρίζονται σε …δικούς τους και σε άλλους και οι συγκεκριμένοι νεκροί ήταν από την απέναντι όχθη.
Πολύ σωστά η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου μίλησε για ανθρώπους που θυσιάσθηκαν «στονβωμό της μισαλλοδοξίας και του διχασμού». Μιας μισαλλοδοξίας που έφτασε ώς το έσχατο όριο βαρβαρότητας του ανθρώπινου είδους. Μανιασμένοι «ακροαριστεροί» έφτασαν στο σημείο να θεωρούν ως …επαναστατική πράξη να εμποδίσουν, με κάθε τρόπο, τα πυροσβεστικά οχήματα και τα ασθενοφόρα να φθάσουν εγκαίρως, μήπως και προλάβουν να σώσουν τους ανθρώπους.
Της ίδιας «στόφας», των ίδιων αντιλήψεων, αλλά και αναλόγων πρακτικών, θολωμένα μυαλά εξακολουθούν να υπάρχουν. Εξακολουθούν να δρουν ποικιλοτρόπως. Με κίνδυνο να ξαναζήσουμε ανάλογα «δυστυχήματα». Είναι ντροπή κάποιοι πολιτικοί ηγέτες να καθορίζουν τη στάση τους, απέναντί τους, από διάθεση να μην ενοχληθεί ένα τμήμα της κομματικής τους νεολαίας, που «φλερτάρει» με τέτοιους ανεγκέφαλους «επαναστάτες» του …γλυκού νερού.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
