Του Γ. Π. Μασσαβέτα
Επρεπε να συμβεί μια …συναστρία καλού και κακού, για να αποφασίσει το ελληνικό δημόσιο να μπει και αυτό στον 21ο αιώνα. Να εκσυγχρονισθεί. Να εκμεταλλευθεί τις τεράστιες δυνατότητες, που προσφέρει η τεχνολογία της πληροφορικής. Ώστε να περιορισθούν, σε σημαντικότατο βαθμό, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες. Και η συνεπακόλουθη ταλαιπωρία των πολιτών.
Επρεπε, από την μια πλευρά, να μας χτυπήσει η πανδημία του κορονοϊού. Και, από την άλλη, να μας συμβεί αυτό, την ώρα που έχει εγκατασταθεί στο μέγαρο Μαξίμου ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Που τυχαίνει, αν και «συντηρητικός» κατά τους πολιτικούς αντιπάλους του, να είναι ιδιαιτέρως προοδευτικός, ως προς το άνοιγμα στις νέες τεχνολογίες και την αξιοποίηση τους. Και να έχει εμπιστευθεί το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, σε κάποιον που ήταν, πολιτικώς και ιδεολογικώς …απέναντι του. Στον Κυριάκο Πιερρακάκη. Ο όποιος προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ (υπήρξε μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος και υποψήφιος ευρωβουλευτής το 2014) και ήταν «ανακάλυψη» της Άννας Διαμαντοπούλου, που επίσης ήταν «εμμονική» με την ψηφιακή τεχνολογία. Τώρα λοιπόν, από μια «συντηρητική» κυβέρνηση αποτολμάται, με γοργά μάλιστα βήματα, αυτό που δεν διανοήθηκε να κάνει πράξη η τάχα «προοδευτική» κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Οι δυνατότητες της ψηφιακής τεχνολογίας αξιοποιούνται, ώστε να αλλάξει άρδην η σχέση των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες. Τελευταίο δείγμα, το νομοσχέδιο που θέτει σε δημόσια διαβούλευση ο Πιερρακάκης. Με το οποίο καθιερώνεται ένας νέος Κώδικας Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Καταργώντας ή ενοποιώντας εκατοντάδες άρθρα και διατάξεις που είναι διάσπαρτα στο … βασίλειο της ελληνικής γραφειοκρατίας.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η κατάργηση του «αξιώματος» ότι η ηλεκτρονική επικοινωνία μεταξύ δημοσίων υπηρεσιών είναι αξιόπιστη μόνον όταν γίνεται μέσω τηλεομοιοτυπίας (φαξ). Τώρα τα φαξ καταργούνται. Και στην θέση τους υπεισέρχονται τα e-mail και οι ψηφιακές υπογραφές και σφραγίδες. Για τις επικοινωνίες όχι μόνον μεταξύ των υπηρεσιών, αλλά και μεταξύ πολιτών και υπηρεσιών. Αλλά και η καθιέρωση ενός μοναδικού αριθμού «ταυτοποίησης του πολίτη», για τον οποίο αγωνίζομαι, αρθρογραφώντας από το 1978.
Ξεκίνησα αυτή την στήλη, στον περιφερειακό τύπο, το 1990. Στέλνοντας το κείμενο σε 21 εφημερίδες, με φαξ. Και χρειαζόμουν πολλές ώρες. Και για την αρχική αποστολή και για τις διορθώσεις, καθώς πότε έλειπαν αράδες και ποτέ ολόκληρες παράγραφοι. Τώρα με ένα «κλικ», σε ένα δευτερόλεπτο, πάει σε όλους. Από Αλεξανδρούπολη, ως Καλαμάτα.
