Στα παιδικά χρόνια της γενιάς μου, η επίσκεψη στον κινηματογράφο δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Το «χαρτζιλίκι» δεν περίσσευε. Όταν το εξασφαλίζαμε, σχηματίζαμε μικρές παρέες για ομαδική επίσκεψη σε κάποιο κινηματογράφο. Ηταν τόση η αδημονία μας, ώστε δεν περιμέναμε να τελειώσει μια προβολή και να μπούμε από την αρχή. Μπαίναμε και στα μισά. Οπότε, βλέπαμε πρώτα το τέλος, ακόμη και αν επρόκειτο για αστυνομική ταινία, και μετά την αρχή. Όταν λοιπόν η προβολή έφτανε στο σημείο που είχαμε ήδη παρακολουθήσει, οι περισσότεροι, δεν έλεγαν να σηκωθούν από το κάθισμα. Οπότε κάποιος αγανακτούσε και φώναζε στους άλλους: «Αντε ρε παιδιά, εδώ ήλθαμε, το έχουμε ξαναδεί αυτό, πάμε να φύγουμε».
Μόνο που η ζωή δεν είναι σαν τον κινηματογράφο. Δεν μπορείς να λες, με την ίδια ευκολία, «πάμε να φύγουμε», όταν συμβαίνει να ξαναβλέπεις τις ίδιες σκηνές με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Οπως στην περίπτωση των 27 ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είτε συνέρχονται εκ του σύνεγγυς, είτε διασκέπτονται εξ αποστάσεως, κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων της τεχνολογίας. Και αυτό ακριβώς παρακολουθούμε τώρα. Και μάλιστα όχι σε πρώτη επανάληψη, αλλά σε πολλοστή.
Παρακολουθούμε είκοσι επτά ηγέτες οι όποιοι αδυνατούν, λόγω εμμονικού πείσματος τεσσάρων εξ αυτών, «να μοιράσουν δυο γαιδάρων άχυρα». Να καταλήξουν, εγκαίρως, σε μιαν απόφαση για το πώς μπορούν να στηριχτούν οι χώρες της Ένωσης που πλήττονται πλέον δεινώς από την πανδημία. Όχι μόνον υγειονομικώς αλλά και οικονομικώς. Με δραματικές προοπτικές διψήφιων ποσοστών σε ύφεση για τα επόμενα δυο χρόνια.
Για μια ακόμη φορά, οι ηγέτες της ΕΕ δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε μια απόφαση. Διότι Γερμανοί και Ολλανδοί επιμένουν να φορτώσουν τους «νοτίους» με νέα δάνεια και μνημόνια, αντί επιχορηγήσεων. Προκαλώντας την αγανάκτηση ακόμη και της Κριστίν Λαγκάρντ που είναι ex officio ο κέρβερος θεματοφύλακας της δημοσιονομικής σταθερότητας. Και η οποία τους κατηγορεί ότι, ως τώρα, οι ευρωπαίοι ηγέτες, έχουν κάνει «πολύ λίγα και πολύ αργά», για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Οι ηγέτες, των πλέον δοκιμαζόμενων χωρών, δεν μπορούν να πουν «πάμε να φύγουμε». Φεύγουν όμως, ψυχολογικώς, όλο και περισσότερο, οι πολίτες από το «ευρωπαϊκό όραμα». Ακολουθώντας εξτρεμιστές λαϊκιστές με αντιευρωπαϊκή ρητορική. Χάρη στους Μέρκελ, Ρούτε, Σεμπάστιαν, ο κορονοϊός εξασθενίζει επικινδύνως το ανοσοποιητικό σύστημα της Ένωσης.
Πότε θα το καταλάβουν;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
