Για να ξέρουμε που ακριβώς βρισκόμαστε, τι έχουμε επιτύχει, έως τώρα, με την έγκαιρη και σωστή κινητοποίηση της ελληνικής κυβέρνησης, με τα μέτρα που έχουν ληφθεί, όσο δυσάρεστα και αν είναι για κάποιους από εμάς, χρειάζεται να λάβουμε υπόψη μας δύο αριθμούς. Δυο χθεσινούς αριθμούς. Χθες χάσαμε μια ακόμη ζωή στην Ελλάδα, όταν κατέληξε γυναικά στην Φούστανη Πέλλας. Εψές την νύκτα η Ισπανία είχε 950 νεκρούς. Αν θέλετε να κάνετε τις συγκρίσεις σε επίπεδο στατιστικής, για την Ισπανία των 47.000.000 ανθρώπων αυτό σημαίνει σχεδόν πενήντα απώλειες, σε ανθρώπινες ζωές, ανά κάθε εκατομμύριο κατοίκων. Για τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων, η αναλογία είναι 0,1 θάνατοι για κάθε εκατομμύριο του πληθυσμού.
Ναι, πάμε καλά στην διαχείριση αυτής της τεραστίας κρίσης. Αλλά αυτό δεν επιτρέπει, σε καμία περίπτωση, ούτε να εφησυχάσουμε, ούτε να χαλαρώσουμε. Αντιθέτως επιβάλλει, καθώς αυτός ο μήνας είναι ιδιαιτέρως κρίσιμος για την εξέλιξη της πανδημίας, να είμαστε περισσότερο σχολαστικοί με την εφαρμογή των μέτρων. Με την πολιτική της πρόληψης. Τόσον η πολιτεία όσο και κάθε πολίτης χωριστά.
Η πολιτεία, η κυβέρνηση, η αυτοδιοίκηση, όλοι οι συντεταγμένοι φορείς, οφείλουν να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο σε εξοπλισμό, φάρμακα, αναλώσιμα υλικά, το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Και να στηρίξουν ακόμη περισσότερο τους καθημερινούς ήρωες, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που δίνουν πράγματι μια τιτάνια μάχη.
Παρακολούθησα την συζήτηση στη Βουλή. Ευτυχώς δεν είχε τόση έξαρση λαϊκισμού και κομματικής κερδοσκοπίας, όσο φοβόμουν ότι μπορεί να καταγράφει. Οι διαφορές εκτιμήσεων, απόψεων και προτάσεων, ήταν στα όρια του μέτρου και τις λογικής. Έχουμε καιρό, αργότερα, για αντιπαραθέσεις. Τώρα προέχει να βάλουμε όλοι πλάτη στην κοινή προσπάθεια: Να κτίσουμε όσο γίνεται αποτελεσματικότερα τείχη προστασίας της ζωής των Ελλήνων.
Όταν τα μεταγραφόμενα κρούσματα, παγκοσμίως, έχουν αγγίξει το ένα εκατομμύριο, οι δε θάνατοι απέχουν πια ελάχιστα από τις πενήντα χιλιάδες, όταν από την Κίνα μας έρχεται η δυσάρεστη ανακάλυψη μιας ισχυρής μετάλλαξης του ιού, σε ένα στέλεχος που είναι δυσκόλως αντιμετωπίσιμο, καμία χαλάρωση δεν επιτρέπεται.
Είναι ώρα ατομικής ευθύνης. Και η επιτήρηση της δεν είναι μόνον υπόθεση αστυνομικών οργάνων. Κάθε πολίτης πρέπει να αντιδρά, να αποδοκιμάζει και να επιχειρεί να συνετίσει, όταν διαπιστώνει ότι κάποιος ανεύθυνος «κάνει του κεφαλιού του». Δεν αρκεί να προστατεύουμε μόνον εαυτούς. Αλλά και τους υπόλοιπους.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
