Το ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας υπήρξε φειδωλός στις δηλώσεις του, αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, κατά την οποία συζητήθηκαν, πρωτίστως, οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα και κυρίως οι τρόποι αντιμετώπισης της συνεχούς τουρκικής προκλητικότητας, είναι θετικό σημάδι. Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι θα συμφωνήσουν όλοι σε όλα. Στην Ελλάδα ζούμε, όπου, διαχρονικώς, ευδοκιμεί, ως αυτοφυές είδος, η διαφωνία. Τουλάχιστον, όμως, να έχουμε μια όσο γίνεται ευρύτερη συναίνεση στον χειρισμό των εθνικών θεμάτων.
Εχουμε ανάγκη από σταθερή εξωτερική πολιτική. Ιδίως απέναντι στην Τουρκία, της οποίας οι πολιτικοί σχεδιασμοί σε βάρος των δικών μας εθνικών συμφερόντων είναι μακροχρόνιοι, πολυδουλεμένοι και καλοδουλεμένοι, ανεξαρτήτως ποιος κυβερνά και ποιος είναι στην αντιπολίτευση στην Αγκυρα. Σχεδιασμοί υπηρετήθηκαν με το ίδιο πάθος, είτε κυβερνούσαν την Τουρκία οι «καραβανάδες» των εναλλασσόμενων δικτατοριών του περασμένου αιώνα, είτε δεξιές κυβερνήσεις, είτε ο «αριστερός» Μπουλέντ Ετσεβίτ, ο πρωθυπουργός του «Αττίλα», είτε, τώρα, οι ισλαμιστές του Ταγίπ Ερντογάν, σε ανοιχτή πλέον συνεργασία με τους φασιστικούς «Γκρίζους Λύκους» του Μπαχτσελί. Αλλά και με την ηγεσία του κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση, όχι μόνο να στηρίζει πλήρως τη στρατηγική της κυβέρνησης, αλλά και να πλειοδοτεί σε διεκδικήσεις σε βάρος του ελληνισμού.
Δεν έχουμε, λοιπόν, την πολυτέλεια να χαράσσουμε ο καθένας τη δική του εθνική γραμμή. Είναι απολύτως αναγκαίο να αναζητηθούν οι κοινοί παρονομαστές.
Για την ώρα κρατώ τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι κατά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό το κλίμα ήταν πολύ καλό και το γεγονός ότι δεν είχαμε, μετά από αυτή τη συνάντηση, δηλώσεις αμετροέπειας και επίδειξης μικροκομματικού υπερπατριωτισμού, με διχαστικό περιεχόμενο.
Οσο για τη συζήτηση περί δήθεν ανάγκης να συγκληθεί το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, την οποία υποστήριξε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Φώφη Γεννηματά, είναι πια καιρός να απομυθοποιήσουμε το εύρημα, το οποίο τίποτε το ουσιαστικό δεν απέδωσε ώς τώρα στην πρακτική του εφαρμογή. Να εξευρωπαϊστούμε και ως προς αυτό. Πρόκειται για μη θεσμικό όργανο, το οποίο δεν λειτουργεί σε καμία ευρωπαϊκή δημοκρατία, είτε προεδρική, είτε βασιλευόμενη, είτε απλώς κοινοβουλευτική.
Η επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο, μακριά από τον πειρασμό της επιδεικτικής καταγραφής πλειοδοσιών και καταγγελιών, είναι πάντοτε γόνιμη.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
