Ακόμη και το κλάμα παιδιού είναι θεσπέσια μουσική. Αρκεί να μην είναι προϊόν βίας, που ασκείται από οποιονδήποτε στο παιδί, διότι τότε γίνεται εφιαλτικός σπαραγμός. Ας είναι στα χρόνια που έρχονται τα κλάματα των παιδιών να οφείλονται μόνο σε φυσικά αίτια, όπως πονάκια, παιδικά ναζάκια ή πείσματα. Πάντως όχι ως προϊόν βίας, είτε πολεμικής, είτε ενδοοικογενειακής, ενδοσχολικής, με το φαινόμενο του μπούλινγκ που δεν είναι νέο όσο το όνομά του, να απλώνεται, είτε κοινωνικού αποκλεισμού.
Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε μια ακόμη μορφή βίας εναντίον των παιδιών. Βία που προκαλεί κλάμα άλλοτε γοερό και άλλοτε βουβό. Εχει οδηγήσει στην παγίωση κλίματος φόβου τόσο ανάμεσα στα παιδιά, όσο και στους γονείς τους. Είναι η «μόδα» να επιτίθενται διάφοροι, ακόμη και έφηβοι, ιδίως δε Ρομά, κατά των παιδιών που έχουν βγει στους δρόμους να ομορφύνουν τις γιορτινές ημέρες, τραγουδώντας, είτε κατά μόνας, είτε σε μικρές παρέες, τα κάλαντα, με τα τριγωνάκια ή άλλα συνοδευτικά μουσικά όργανα.
Είναι φαινόμενο, που έχει οδηγήσει πολλούς γονείς στην απόφαση να μην αφήνουν τα παιδιά τους να μετέχουν στην παραδοσιακή γιορταστική διαδικασία. Ετσι ώστε λιγοστεύουν, από χρόνο σε χρόνο, στα μεγάλα αστικά κέντρα οι παιδικές φωνές, που ακούγονται στον δρόμο, τα παιδικά χεράκια που χτυπούν το κουδούνι μας για κάνουν την πατροπαράδοτη ερώτηση «να τα πούμε;».
Αλλαξαν οι καιροί. Στα παιδικά μου χρόνια μπορούσαμε, μαζί με τον γείτονά μου Παναγιώτη Βουλγαρίδη να ξεκινάμε από τον Ανω Κορυδαλλό, να φθάνουμε ώς την αγορά του Πειραιώς, ώς τη Φρεαττύδα και το Νέο Φάληρο, χωρίς να μας συνοδεύει ο φόβος ότι κάποιος θα μας ληστέψει, για να πάρει τις δραχμούλες και τις τρύπιες δεκάρες και εικοσάρες που μαζεύαμε. Τώρα φοβάσαι να αφήσεις το παιδί σου στην ίδια σου τη γειτονιά. Το πολύ να το συνοδεύεις ώς τον παππού ή τη νονά του, άντε και σε φιλικό σπίτι.
Η μεγάλη χαλαρότητα στην αντιμετώπιση των εγκληματιών έχει οδηγήσει σε νέες μορφές εγκλημάτων. Αυτό το έγκλημα, που μας στερεί την ωραιότερη μουσική του κόσμου, το παιδικό τραγούδι, ακόμη και όταν είναι …παράφωνο, απαιτεί αλλαγή τακτικής, διότι αξίζει να χαρακτηριστεί και να αντιμετωπιστεί ως ιδιώνυμο.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
