Τόνοι λάσπης εκτοξεύτηκαν, ευθύς μόλις γνωστοποίησε την απόφασή του να ιδρύσει κόμμα, κατά του Σταύρου Θεοδωράκη. Και τι δεν χρησιμοποιήθηκε εναντίον του, από κόμματα έως καφενόβιους ρήτορες και από έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα «ενημέρωσης» έως πεζοδρομιακά συνθήματα. Από παραδουλεύτρα του Μπόμπολα έως ορντίναντσα του Τζορτζ Σόρος. Από Δούρειο Ιππο της Δεξιάς, έως τυχοδιώκτη. Με τους συνήθεις συνωμοσιολόγους της δημόσιας ζωής να αποφαίνονται ότι ο ρόλος του είναι σκοτεινός.
Στην περίπτωσή του, όμως, ισχύει το αξίωμα «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Αν και, κατά την ταπεινή μου άποψη, και τα πρώτα ήταν ιδιαιτέρως τιμητικά. Θυμίζω απλώς ότι ο Σταύρος, που τον γνωρίζω από νεαρό, όταν και οι δύο δουλεύαμε στην «Πρώτη», μόλις πήρε την απόφαση να κατέλθει στον πολιτικό στίβο, έκανε πρωτόγνωρη κίνηση. Χάρισε τις μετοχές του στην άκρως επιτυχημένη ιστοσελίδα που έχει δημιουργήσει, το Protagon.gr, στους υπόλοιπους συντελεστές της.
Τώρα, αποχωρώντας από την πολιτική, αφού εγκαταλείφτηκε από ανθρώπους, που κατάφεραν να επιβιώσουν πολιτικώς στην πλάτη του, δίνει και πάλι μαθήματα ήθους. Επιστρέφει, ως χορηγία προς το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ από τα χρήματα, που πήρε το Ποτάμι, όπως όλα τα κόμματα, λόγω της συμμετοχής του στις ευρωεκλογές. Μήπως είδατε πολλούς άλλους πολιτικούς να επιστρέφουν χρήματα που πήραν, είτε από τον κρατικό κορβανά, είτε από τα ευρωπαϊκά ταμεία; Είτε να αποδέχονται πολιτική ήττα και να αποσύρονται σε πλήρη δημιουργική ηλικία;
Φεύγει αφήνοντας πίσω του το στίγμα του στην πολιτική ζωή, διότι έσυρε και άλλους στην επιλογή του να μη ρυπαίνει τις πόλεις με τον συνήθη χαρτοπόλεμο. Κυρίως, όμως, έχοντας αποδείξει ότι μπορεί κάποιος να υπερασπίζεται τις απόψεις του κόντρα στο ρεύμα, μην υποκύπτοντας στις πιέσεις του λαϊκισμού. Να πληρώνει την επιλογή του με αξιοπρέπεια. Χωρίς να αναζητεί καμιά «αυλή του Αρταξέρξη» για να εξασφαλίσει κάποια σατραπεία. Ξαναστήνει εστιατόριο, με κρητικές γεύσεις, για να μην είναι άπρακτος συνταξιούχος.
Με συμπαθάτε, αλλά επιτομή της κρητικής λεβεντιάς δεν είναι οι τσαμπουκάδες και οι χυδαιότητες του Παύλου Πολάκη. Είναι η παλικαριά του Σταύρου Θεοδωράκη. Μπορεί και οι δύο να είναι από τα Χανιά, αλλά η διαφορά τους είναι η ημέρα από τη νύχτα.
Αλλά, φευ, δεν θέλουμε τέτοιους. Επιβραβεύουμε Πολάκηδες.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
