Μακριά από μας και όπου θέλουν ας τους βάλουν

μακριά-από-μας-και-όπου-θέλουν-ας-τους-β-314886

Καμία έκπληξη. Οι αντιδράσεις, όχι μόνο απλών πολιτών, αλλά και παραγόντων της αυτοδιοίκησης, σε διάφορες περιοχές της ηπειρωτικής χώρας, όπου μεταφέρονται αιτούντες άσυλο από τα νησιά μας, ήταν απολύτως αναμενόμενες. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα νοοτροπίας, που έχει επικρατήσει ευρέως στην ελληνική κοινωνία.

Τι μας νοιάζει εμάς αν βουλιάζουν η Λέσβος, η Σάμος, τα άλλα νησιά του Αιγαίου, είτε οι παραμεθόριες κωμοπόλεις και τα χωριά του Εβρου; Ας τους πάνε όπου θέλουν, αρκεί να μη διαταράξουν τη δική μας ηρεμία. Να μη φτάσουν στα δικά μας σχολεία και νοσοκομεία, να μην τριγυρνούν στις δικές μας γειτονιές, να μη …λιάζονται, αξέχαστη Τασία Χριστοδουλοπούλου, στις δικές μας πλατείες.

Είναι η ίδια λογική και ηθική, που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες και ως προς το θέμα των απορριμμάτων. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ορθή πολιτική δημιουργίας χώρων αξιοποίησης των απορριμμάτων, να ανθούν οι παράνομες χωματερές, να μολύνεται το περιβάλλον και να καταδικάζεται η Ελλάδα από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και την εκτελεστική επιτροπή, να πληρώνει κάθε χρόνο τεράστια ποσά προστίμων, τα οποία, βεβαίως, δεν βγαίνουν από τον προσωπικό κουμπαρά κανενός Μητσοτάκη, Τσίπρα, Σαμαρά, Παπανδρέου ή Σημίτη. Απλώς αυξάνουν τις αιτίες υπερφορολόγησης κάθε πολίτη και κάθε επιχείρησης.

Το ίδιο πνεύμα επικρατεί και ως προς την κατανομή των προσφύγων και μεταναστών. Αντιμετωπίζονται και εκείνοι σαν κοινωνικά απορρίμματα, σαν δύσοσμα σκουπίδια, που δεν πρέπει να μολύνουν την περιοχή μας, την πόλη ή το χωριό μας. Πού να πάνε; Εδώ αρχίζει το γνωστό παιχνίδι της …κολοκυθιάς, η κατακλείδα του οποίου είναι η καταφυγή στο δόγμα «μακριά από μας και όπου θέλει ας πάει».

Οταν το πνεύμα εκπορεύεται από ολόκληρες κυβερνήσεις της Κεντρικής Ευρώπης, με προεξάρχουσες εκείνες κάποιων πρώην κομμουνιστικών χωρών, Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία κ.ά., δεν συνιστά έκπληξη ότι βρίσκει απήχηση σε κάποιες οργισμένες δικές μας κυράδες, που υπεραμύνονται του δικαιώματος «να μη συγχρωτίζονται τα παιδιά μας με δαύτους». Πέρα από τις αντιδράσεις απλών ανθρώπων, υπάρχει η πονηρή, λαϊκιστική και ψηφοθηρική τακτική τοπικών παραγόντων.

Ολοι εκείνοι οι «παράγοντες» φορούν συνήθως κάποιο κομματικό καπέλο και είναι υποχρέωση των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου να τους «μαζέψουν».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου