Ξεκίνησα από τον Ιανουάριο του 1984, εδώ και 35 χρόνια, αγώνα για κάτι απλό και αυτονόητο, που, όμως, είναι συντριπτικό χτύπημα κατά της γραφειοκρατίας. Την καθιέρωση ενός και μοναδικού αριθμού του πολίτη. Εμπνευσμένος από όσα είχα διαπιστώσει κατά τη διάρκεια υποτροφίας από το Σουηδικό Ινστιτούτο και την LU, που είναι το αντίστοιχο της δικής μας ΓΣΕΕ, αλλά μαζί και με την ΑΔΕΔΥ.
Επιμένω όλα αυτά τα χρόνια ότι είναι παράλογο και τροφοδοτεί συνεχείς γραφειοκρατικές εμπλοκές το καθεστώς, που ισχύει στη χώρα μας. Εχουμε άλλον αριθμό δημοτολογίου, άλλον για την αστυνομική μας ταυτότητα, τον αριθμό του φορολογικού μας μητρώου, τον αριθμό μητρώου της κοινωνικής μας ασφάλισης, τον αριθμό που επιτρέπει την άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος, τον αριθμό στρατιωτικού μητρώου και τον αριθμό μητρώου αρρένων για τους άνδρες, τον αριθμό διαβατηρίου και πάει λέγοντας.
Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, την άγρια χαρά μου, όταν άκουσα αυτά που είπε ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης, μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ:
«Πρόκειται για μια απλή ιδέα, η οποία εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες. Εχουμε αυτή τη στιγμή ΑΦΜ, έχουμε ΑΜΚΑ, που εκδίδεται στη γέννηση, έχουμε αριθμό ταυτότητας, έχουμε μια σειρά αριθμών. Ολοι αυτοί οι αριθμοί θα πρέπει να γίνουν ένας αριθμός για την παροχή υπηρεσιών. Για να μην ταλαιπωρείται ο πολίτης, θα εκδίδεται στη γέννηση, όπως ο ΑΜΚΑ και θα ακολουθεί κάθε πολίτη καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του».
Ζω μια κατάσταση χαρμολύπης. Από τη μια χαίρομαι, διότι δικαιώνομαι, καθώς βρέθηκε επιτέλους κυβέρνηση με ανθρώπους, που διαθέτουν το σπάνιο, για τα ελληνικά δεδομένα, προσόν της κοινής λογικής. Από την άλλη μελαγχολώ για το ότι ο αγώνας μου δεν βρήκε καμία απήχηση στα χρόνια, που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, του οποίου υπήρξα στέλεχος ώς το 1984, ως μέγα «κίνημα αλλαγής», καμία σχέση με ΚΙΝΑΛ, τρινάλ και άλλες σαπουνόφουσκες. Δεν έδωσαν καμία σημασία οι …υπερπροοδευτικοί της «για πρώτη φορά Αριστεράς», ούτε στην αρθρογραφία μου, ούτε στα email που τους έστειλα.
Γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Τομές, που μπορούν να χαρακτηριστούν από προοδευτικές έως ακόμη και επαναστατικές, αντί να τις κάνουν οι αριστεροί και οι αριστερίζοντες, τις κάνουν οι συντηρητικοί κεντροδεξιοί. Οι άλλοι ακόμη κορδακίζονται ότι είναι …ιδιοκτήτες της προόδου.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
