Σέβομαι απολύτως τους εργαζόμενους στην αποκομιδή των απορριμμάτων, διότι είναι από εκείνους τους διορισμένους του δημόσιου τομέα, που εργάζονται πράγματι σκληρώς. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με εκείνους, που έχουν την ευθύνη για τον καθαρισμό των δρόμων. Απόδειξη το γεγονός ότι η Αθήνα είναι μία από τις πιο βρόμικες πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, γεγονός για το οποίο έχουν ευθύνη και αρκετοί συμπολίτες με την ατομική συμπεριφορά τους. Μιλώ μόνο για την Αθήνα, επειδή σε αυτή ζω, αυτής τους δρόμους βλέπω καθημερινώς.
Με απόλυτο, λοιπόν, σεβασμό στην προσφορά εκείνων, που εργάζονται στην αποκομιδή των απορριμμάτων, ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με τους συνδικαλιστικούς τους ηγέτες στην μανιχαϊστική τοποθέτησή τους απέναντι στο νομοσχέδιο, που παρέχει στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης τη δυνατότητα να εκχωρούν μέρος του έργου του καθαρισμού των πόλεων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Είναι λάθος να επιχειρείται η προσέγγιση της υπόθεσης με τη λογική του άσπρου -μαύρου. Το αίτημά τους δεν θα έπρεπε να είναι ένα απόλυτο «όχι» στην είσοδο των ιδιωτών σε αυτόν τον τομέα, αλλά να θωρακίζει ο νόμος τα κεκτημένα τους. Την προστασία των θέσεων εργασίας τους και των αποδοχών τους.
Κακά τα ψέματα. Οι καθαρότεροι δημόσιοι χώροι της ελληνικής πρωτεύουσας, χώροι που πράγματι απαστράπτουν από καθαριότητα, είναι οι σταθμοί του μετρό. Δεν είναι άσχετο από το γεγονός ότι την ευθύνη για την καθαριότητά τους έχουν αναλάβει ιδιωτικές εταιρείες. Αντιθέτως σε άλλους δημόσιους χώρους, ακόμη και σε νοσοκομεία, μπορεί κανείς να δει την επιπολαιότητα του «καθαρισμού», που διέπεται από το πνεύμα του «όσα βλέπει η πεθερά».
Θα συντασσόμουν πλήρως με τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους ΟΤΑ, αν το αίτημά τους ήταν να υπάρξουν σαφείς πρόνοιες, ώστε ο χώρος της καθαριότητας να μη γίνει αντικείμενο δουλικής εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας από ιδιωτικές εταιρείες. Αν, δηλαδή, ζητούσαν να κατοχυρωθούν ότι δεν θα αντιμετωπίσουν αθέμιτο ανταγωνισμό. Να υπάρχει σαφής νομοθετική πρόβλεψη ότι οι ιδιωτικές εταιρείες, που θα αναλάβουν μέρος του έργου, δεν θα μπορούν να πληρώνουν τους ανθρώπους, που θα απασχολούν, με μισθούς κατώτερους από τις αντίστοιχες κλαδικές συμβάσεις.
Κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την εμμονή ότι οι ιδιώτες είναι κατάρα και ότι μόνοι …ευλογημένοι είναι οι διορισμένοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
