Η τρέχουσα εβδομάδα, που άρχισε με τη σύγκληση του συμβουλίου εξωτερικών υποθέσεων και θα ολοκληρωθεί με τη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι πραγματικά ιδιαιτέρως κρίσιμη για τη διεθνή θέση και την αξία της Ενωμένης Ευρώπης. Το κυρίαρχο θέμα είναι η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, με το αίμα τον αμάχων να ρέει ήδη. Το πρωτίστως ζητούμενο είναι αν η Ενωση θα τολμήσει επιτέλους να πάρει τα επιβαλλόμενα μέτρα κατά της Αγκυρας ή θα αποδεχθεί, με φραστικές καταδίκες, το «δικαίωμα» της Τουρκίας να είναι ο «τσαμπουκαλής» της Μέσης Ανατολής. Πότε εισβάλλοντας στρατιωτικώς στη Συρία και πότε εισβάλλοντας και πάλι υπό την απειλή χρήσεως βίας στην ΑΟΖ της Κύπρου, κάνοντας γεωτρήσεις σε ξένα «οικόπεδα» με το «έτσι θέλω».
Αν η Ε.Ε. δεν είχε αφήσει μόνο σε επίπεδο δηλώσεων τις απειλές για στοχευόμενα μέτρα κατά του καθεστώτος Ερντογάν στην περίπτωση της παραβίασης του διεθνούς δικαίου στην Κύπρο, αν είχε προχωρήσει πράγματι σε ουσιαστικές αποφάσεις, ενδεχομένως η Αγκυρα να ζύγιζε διαφορετικά τα πράγματα και να μην είχε τολμήσει αυτή την επιχείρηση. Προχώρησε, έχοντας λάβει υπόψη της ένα δεδομένο. Οτι υπάρχουν χώρες της Ενωσης, των οποίων οι ηγέτες σκέφτονται, συμφεροντολογικώς, πώς θα αποφύγουν το ενδεχόμενο να αμολήσει ο Ερντογάν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες, που διαβιούν επί τουρκικού εδάφους.
Το κύριο πρόβλημα είναι ακριβώς ότι η Ενωση δεν έχει καταφέρει ακόμη να έχει μια ενιαία, συνεπή και μακροπρόθεσμη εξωτερική πολιτική. Οτι κάποιοι πολιτικοί της σέρνονται σαν ουρά πίσω από τα αλλοπρόσαλλα καμώματα του Ντόναλντ Τραμπ. Υπάρχουν, όμως, ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν αμεσότατη ευθύνη για το πώς έχει εξελιχθεί η κατάσταση στη Συρία, εξαιτίας της οποίας υπάρχει το τεράστιο κύμα προσφύγων, που τους φοβίζει. Για παράδειγμα η Γαλλία, η οποία, στις μέρες εκείνου του κωμικοτραγικού Φρανσουά Ολάντ, παρείχε αφειδώς εξοπλισμό, τεχνική υποστήριξη και οικονομική ενίσχυση στους αντάρτες, που ελάχιστα διαφέρουν, ως προς τον τυφλό ισλαμικό φανατισμό τους, από τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους.
Είναι εκείνοι οι ίδιοι, που τους βλέπουμε να εποχούνται επί τουρκικών αρμάτων μάχης και να σφαγιάζουν εν ψυχρώ αμάχους Σύρους και Κούρδους. Τώρα, λοιπόν, πρέπει εκείνοι, που τους εξέθρεψαν, να κάνουν κάτι για να τους διαλύσουν. Κυρίως, όμως, να κάνουν τον Ερντογάν να πονέσει.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
