Χάζευα στο διαδίκτυο εικόνες με Ελβετούς ντυμένους με τις παραδοσιακές στολές, με τα παραδοσιακά μουσικά τους όργανα, να γιορτάζουν, έχοντας στολίσει τα σπίτια και τους δημόσιους χώρους με την σημαία αυτής της χώρας όπου ομιλούνται τέσσερις διαφορετικές γλώσσες. Αλλά αυτή τη φορά δεν είχα απορίες. Ήξερα πολύ καλά τι γιορτάζουν.
Ήταν πρώτη Αυγούστου του 1982. Βρισκόμουν για ολιγοήμερες διακοπές στη Σταλίδα Ηρακλείου. Κατεβαίνοντας για το πρωινό, είδα μια παρέα οκτώ ατόμων να στολίζουν το αίθριο του ξενοδοχείου με ελβετικές σημαίες και απόρησα. Όταν ρώτησα κάποιον από αυτούς τι συμβαίνει, μου απάντησε ότι τιμούσαν την εθνική τους επέτειο. Όταν από υποτελείς στους Αψβούργους, απέκτησαν την πρώτη κρατική τους οντότητα και το πρώτο τους σύνταγμα. Και από χώρα φτωχών ποιμένων που ξενιτεύονταν για να επιβιώσουν, πουλώντας, συνήθως, εαυτούς σε διάφορους ισχυρούς, στους οποίους προσέφεραν μισθοφορικές υπηρεσίες -εξ ου και η ελβετική φρουρά που φυλάσσει το Βατικανό- έγινε μια χώρα συνεχούς ανάπτυξης και ευημερίας.
«Εσείς, ως Έλληνας, πρέπει να γνωρίζετε πολύ καλά τι γιορτάζουμε, αφού η εθνική μας επέτειος έχει και ελληνική σφραγίδα», μου είπε ένας από αυτούς. Ενώ, με πικρό ύφος, συμπλήρωσε: «Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που προσπάθησε να κάνει και την δική σας πατρίδα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, αλλά κάποιοι συμπατριώτες σας τον «πλήρωσαν» με την άνανδρη δολοφονία του».
Είχε δίκιο. Γιατί εκείνος που πέτυχε, ως απεσταλμένος του Τσάρου, τη συμφωνία για την συγκρότηση του ελβετικού κράτους, με τα 19 αυτόνομα καντόνια και διαμόρφωσε το ελβετικό σύνταγμα, που λειτουργεί έκτοτε αψόγως, με τα γνωστά δημοψηφίσματα τους, με την κατοχυρωμένη και λίαν κερδοφόρα για τους Ελβετούς διεθνή ουδετερότητα, δεν ήταν άλλος από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Τον οποίο οι Ελβετοί τιμούν σχεδόν ως εθνικό τους ήρωα. Αλλά εμείς τον δολοφονήσαμε.
Τις εικόνες αυτές θα άξιζε να τις δουν όλοι εκείνοι που λοιδορούν τους εορτασμένους των δικών μας εθνικών επετείων. Που ζητούν ακόμη και την κατάργηση τους. Αν και φοβούμαι ότι ο «κάλλος» που έχουν στους εγκεφάλους τους δεν θα επέτρεπε να φρονηματισθούν και να διδαχθούν το παραμικρό. Διότι, δυστυχώς, ιδίως στον χώρο της νέας γενιάς, παράγονται κατά κύματα …ταλιμπάν και τζιχαντιστές της «αριστερής ορθοδοξίας», που πορεύονται ως κάτοχοι της «μοναδικής αλήθειας», είτε ως «αναρχοκομμουνιστες», είτε ως «μαοϊκοί», «τεταρτοδιεθνιστές» και δε συμμαζεύεται.
