Επιτρέψτε μου σήμερα να χρησιμοποιήσω τη στήλη για έναν διπλό αποχαιρετισμό. Διότι η κατάστασή μου δεν μου επιτρέπει να ταξιδέψω ούτε στη Στοκχόλμη, ούτε καν στην Καλαμάτα.
Στις 16 Αυγούστου θα γίνει στη Στοκχόλμη σύναξη για ένα «τελευταίο αντίο» σε έναν άνθρωπο, στον οποίο έχω αναφερθεί πολλές φορές. Ηταν ο «ανταποκριτής» μου στη σουηδική πρωτεύουσα. Ο ιδρυτής και επί χρόνια πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων της Σουηδίας. Ο ακριβός μου φίλος Γιώργος Τσοκάνης. Ο άνθρωπος σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα εκεί στον παγωμένο βορρά.
Ο «Σουηδός», όπως τον λέγαμε οι άλλοι δύο των τακτικών συναντήσεών μας, ήταν Αριστερός με άλφα κεφαλαίο, από παλιά στόφα. Για τον Γιώργο, το να είσαι αριστερός σήμαινε πάνω από όλα να είσαι έντιμος, ειλικρινής, ευθύς, συνεπής, ευαίσθητος, αλληλέγγυος. Και έτσι ήταν σε όλη τη ζωή του. Οχι μόνον όταν ήταν απλός εργάτης στη σουηδική αυτοκινητοβιομηχανία, μετανάστης από ένα μικρό χωριό της Βοιωτίας από τα πρώτα χρόνια της νιότης του, αλλά ακόμη και όταν έγινε μεγάλος τουριστικός επιχειρηματίας. Με γραφείο που έφερνε πολλές φορές στην Ελλάδα για ιστιοπλοΐα τον βασιλιά της Σουηδίας Κάρολο Γουσταύο.
Γελούσε με την καρδιά του τελευταία, με μια απίστευτη αποκάλυψη που έκανε η μικρή του κόρη Ερατώ σε μια έρευνά της. Ο άνθρωπος, που βρισκόταν τόσες φορές στο ίδιο ιστιοφόρο με τον βασιλιά αυτής της χώρας, που υπήρξε και στέλεχος της αυτοδιοίκησης της Στοκχόλμης, βρέθηκε, κατά την έρευνα της νεαρής εγκληματολόγου, καταχωρημένος στα απόρρητα έγγραφα των σουηδικών μυστικών υπηρεσιών, ως …ύποπτος τρομοκρατίας. Για να μη λέμε ότι εκεί λειτουργούν όλα άψογα και μόνο εδώ κάνουμε γκάφες.
«Εφυγε» χωρίς να προλάβει να δει τη δικαίωση ενός από τους σταθερούς αγώνες του. Την απονομή του δικαιώματος ψήφου στον απόδημο ελληνισμό. Εκεί που η καρδιά, σε κάθε αναφορά σε οτιδήποτε ελληνικό, χτυπά πολύ πιο δυνατά από πολλούς ενδημούντες της πατρίδας. Και με την πικρία ότι κάποιοι «ξευτέλισαν πλήρως τον όρο Αριστερά».
Και κλείνω με ένα αντίο σε μια άλλη αγωνίστρια της ζωής, που μένοντας πολύ νωρίς χωρίς σύντροφο, κατάφερε όχι μόνο να κρατήσει όρθια μια καθαρώς εξαγωγική βιομηχανία, αλλά και να την αναπτύξει εκσυγχρονίζοντάς την. Καλό σου ταξίδι Ελένη Βαλτζή. Το «αεράκι της Καλαμάτας», που πάντοτε λάτρευες, ας δροσίζει το μνήμα σου.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
