Κατάντησε πια …θεσμική λειτουργία. Να βρισκόμαστε και να διαπιστώνουμε ότι είμαστε όλο και λιγότεροι, οι συνάδελφοι της γενιάς μου, σε κάθε νέα κηδεία κάποιου εξ ημών. Και όταν μεν ο «τιμώμενος νεκρός» είναι πράγματι κάποιος από τη γενιά μας, τα πράγματα είναι στα όρια του φυσιολογικού. Οταν όμως συμβαίνει, όπως στο ξόδι του Βασίλη Λυριτζή, τον οποίο ξεπροβοδίσαμε προχθές, να είναι πολύ νεότερος, τότε κρυφοθαυμάζουμε εκείνους, από το σινάφι μας, το τόσο χτυπημένο από καρκίνους, καρδιοπάθειες και εγκεφαλικά, που έχουν ξεγελάσει τον Χάροντα.
Χθες για παράδειγμα, ενώ η προσοχή άλλων πολιτών στρεφόταν πότε στον έναν και ποτέ στον άλλον πολιτικό ή καλλιτέχνη, εμείς, οι …εναπομένοντες, είχαμε τα μάτια μας καρφωμένα σε ένα πρόσωπο. Στην ευθυτενή κορμοστασιά με το καμιλό παλτό, το μπερεδάκι και το κασκόλ, που θύμιζε διανοούμενο της γαλλικής κουλτούρας. Τον Στέφανο. Παλιό συνάδελφο του «μεταφραστικού», φορτωμένο με όλα τα παράσημα της δικής του γενιάς. Από την Αντίσταση κατά της ναζιστικής κατοχής ώς τη Μακρόνησο. Και από την Αντίσταση κατά της δικτατορίας ώς τη Γυάρο. «Στα πόσα να είναι τώρα ο Στέφανος;».
Το κατάλαβε ότι «καρφωνόμασταν» επάνω του και ότι τον …κουτσομπολεύαμε. Και σαν να μάντεψε τι μας απασχολούσε, πλησίασε το «πηγαδάκι» μας, χαμογελώντας, και μας δήλωσε: «Αν θέλετε να με ρωτήσετε και ντρέπεστε, σας λέω ότι είμαι στα 89. Και αν έχετε και άλλη απορία, σας λέω ότι παραμένω στην Ανανεωτική Αριστερά. Αλλά δεν θέλω να διαπράξει κανείς σας την ασέβεια να με ταυτίσει με δαύτους, τους επισήμους, που περιφέρουν εδώ τη ματαιοδοξία τους, σαν φουσκωμένοι διάνοι, παριστάνοντας ότι τάχατες είναι αριστεροί. Είμαι σαφής και επαρκής;».
Αλλος ένας λόγος να τον θαυμάζουμε. Οχι μόνο για το πώς έφτασε, όρθιος, ευθυτενής στα 89 του. Αλλά για το ότι, μέσα σε αυτή την κατάπτωση, σε αυτή τη σκύλευση του «ηθικού πλεονεκτήματος», απέναντι στους Πολάκηδες και τις σκοτεινές δουλειές με κάθε Πετσίτη και κάθε Κόκκαλη, εκείνος επιμένει να ανεμίζει το λάβαρο μιας Ανανεωτικής Αριστεράς, την όποια υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή. Πάντα στη «γραμμή» του Λεωνίδα Κύρκου. Είτε από την «Αυγή» των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, είτε από την «Ελευθεροτυπία».
Να είσαι πάντα όρθιος, Στέφανε. Σε χρειαζόμαστε. Ως αντίδοτο. Στην κατάθλιψη, που προκαλεί η κατάντια κάθε Κουβέλη.
Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
giorgis@massavetas.gr
