Πολλή συζήτηση γίνεται για το δημογραφικό μας πρόβλημα. Από διάφορες πλευρές διατυπώνονται, ευκόλως τε και ανεξόδως, πληθωρικά ευχολόγια. Πλην όμως ισχύει και εδώ η λαϊκή ρήση «με π….. δεν βάφονται αβγά». Είτε, αν προτιμάτε, μια …επικαιροποίηση της προτροπής του Δημοσθένη «δει δη χρημάτων, ω άνδρες …εξουσιαστές. Και άνευ τούτων, ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων».
Για τη στήριξη των ανέργων, στη χώρα που έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, με την επιβαρυντική περίπτωση ότι η ανεργία πλήττει το 50% των νέων ανθρώπων, από τους οποίους περιμένουμε να …διαιωνίσουν το έθνος, δαπανάται μόλις το 1% του ΑΕΠ. Οταν ο μέσος όρος του κονδυλίου αυτού, στις χώρες της ευρωζώνης, στην οποία ανήκουμε, είναι 3,3%.
Για τη γενικότερη στήριξη της ελληνικής οικογένειας, η εξουσία μας, που είναι «αριστερή» και «προοδευτική», διαθέτει μόλις το 1,4% του ΑΕΠ, όταν η διπλανή μας Βουλγαρία διαθέτει το 6,6% και η Κύπρος το 7,8%, έτσι για να αναφέρω δύο «φιλελεύθερες», δηλαδή «δεξιές», κυβερνήσεις, που για τους δικούς μας είναι «φτου κακά» και «υπηρέτες του κεφαλαίου», ενώ οι δικοί μας …υπηρετούν τον λαό.
Οχι πως οι προηγούμενοι, είτε ήταν γαλάζιοι φιλελεύθεροι, είτε πράσινοι σοσιαλιστές, ασκούσαν σε αυτόν τον τομέα κάποια αποτελεσματικότερη πολιτική. Αλλά, από τούτους εδώ υποτίθεται ότι έπρεπε να περιμένουμε κάτι καλύτερο. Ιδίως όταν, ως «παράπλευρη απώλεια» της οικονομικής κρίσης, έχουμε τέτοια έξαρση της απροθυμίας των νέων ανθρώπων να τολμήσουν να βγουν από το προστατευτικό κέλυφος του πατρικού σπιτιού και από το χαρτζιλίκι του παππού και της γιαγιάς, να δημιουργήσουν δική τους οικογένεια και να κάνουν παιδιά. Ει δυνατόν, περισσότερα από ένα.
Οσο δεν αλλάζουν αυτοί οι δείκτες, τόσο περισσότερο θα καταντούμε μια «κοινωνία γερόντων». Οπότε το σημερινό ποσοστό του ΑΕΠ, που διαθέτουμε για την πληρωμή των συντάξεων και το οποίο είναι το μεγαλύτερο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα γίνεται όλο και υψηλότερο. Με τις κυβερνήσεις μας να επιλέγουν να ξεσπούν επί των απομάχων της εργασίας, με όλο και αγριότερες περικοπές. Επειδή θα έχουν παραλείψει να πράξουν το απολύτως αναγκαίο. Να εξασφαλίσουν ότι όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι θα μπαίνουν στην παραγωγή, ενισχύοντας, με τις εισφορές τους, το ασφαλιστικό μας σύστημα.
