Το καρκίνωμα των μεταστάσεων

το-καρκίνωμα-των-μεταστάσεων-656333

Οπως ήταν αναμενόμενο, κατά τη συζήτηση επί της κυβερνητικής πρωτοβουλίας για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, το θέμα που κυριάρχησε ήταν οι διαβόητες «μεταγραφές» βουλευτών, προκειμένου να εξασφαλισθεί ο «μαγικός αριθμός» των 151. Με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας να αναφέρεται επιμόνως και απαξιωτικώς στην πρόδηλη συναλλαγή του Μεγάρου Μαξίμου με τους «πρόθυμους». Αλλά και με τον πρωθυπουργό να απαντά ότι και η Νέα Δημοκρατία έχει δεχθεί στους κόλπους της βουλευτές που «αποστάτησαν» από τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν.

Οσοι έχουμε την κακή τύχη να μας έχει επισκεφθεί ο καρκίνος, γνωρίζουμε ότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι οι μεταστάσεις. Και αυτό δυστυχώς συμβαίνει στην πολιτική μας ζωή. Και δεν συμβαίνει σήμερα για πρώτη φορά. Είναι χρόνια κακοήθεια του δημόσιου βίου μας. Που φούντωσε στα χρόνια των πρώτων μεταπολεμικών κοινοβουλίων, κορυφώθηκε το 1965 και επανήλθε στην ενέργεια από το 1977. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα για να θυμηθούν οι πολίτες τις εκδηλώσεις αυτής της κακοήθειας. Ενός καρκινώματος που κάποτε πρέπει να λάβει τέλος.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποιος κώδικας δεοντολογίας ως προς τη λειτουργία των κομμάτων και τις ηθικές υποχρεώσεις των βουλευτών. Κάποιοι από τους οποίους, όταν τους γυαλίσουν χάντρες εξουσίας ή όταν αισθανθούν ότι το κομματικό «τρένο» στο οποίο επιβαίνουν «δεν στρίβει» πια, με περισσή ευκολία αλλάζουν πολιτικό όχημα, επικαλούμενοι άλλοτε το «εθνικό συμφέρον», άλλοτε τα «συμφέροντα των πολιτών» και άλλοτε μια δική τους ερμηνεία της λαϊκής εντολής που έχουν λάβει.

Τα κάνουν αυτά με τη βεβαιότητα ότι δεν θα βρεθούν ξεκρέμαστοι. Οτι δεν θα μείνουν «έξω από το μαντρί», ώστε «να τους φάει ο λύκος», κατά τη ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία του προβλήματος. Οχι μόνον σε εκείνους που είναι «πρόθυμοι» να αλλαξοπιστήσουν, αλλά και σε εκείνους τους πολιτικούς ηγέτες που σπεύδουν αμέσως να τους υιοθετήσουν, ενίοτε δε και να σφάξουν τον μόσχο τον σιτευτό για χάρη τους. Να τους προσφέρουν κυβερνητικά και κομματικά αξιώματα.

Αν θέλουμε να απαλλάξουμε τον δημόσιο βίο μας από αυτήν την κακοήθεια, πρέπει να καθιερωθεί η απαγόρευση αυτών των μεταστάσεων. Οποιος διαφωνεί, καθίσταται ανεξάρτητος. Και δεν επιτρέπεται σε κανένα κόμμα να τον συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά του, για τις αμέσως επόμενες εκλογές. Μετά, ας τον κρίνουν οι πολίτες.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου