Του Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑ
|
|
Ο νέος, εξωκοινοβουλευτικός, υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Καλογήρου, κατά την ανάληψη των καθηκόντων του, πέταξε μια φράση, μια έκφραση επιθυμίας και ευχής, η οποία εκ πρώτης όψεως εμφανίζεται αθώα: «Δικαιοσύνη και πολιτική εξουσία πρέπει να βρίσκονται στην ίδια πλευρά της μάχης, απέναντι στους εχθρούς του δημοσίου συμφέροντος».
Σε δεύτερη ανάγνωση όμως διαπιστώνεις ότι το πνεύμα αυτής της «ευχής» όζει οσμήν ολοκληρωτισμού. Παραπέμπει σε εποχές και καθεστώτα που η Δικαιοσύνη δεν είχε άλλον προορισμό από το να διεκπεραιώνει τις εντολές, να ικανοποιεί, ως πιστή θεραπαινίδα όλες τις επιθυμίες της εκτελεστική εξουσίας. Να βρίσκεται «στην ίδια πλευρά της μάχης απέναντι στους εχθρούς του δημοσίου συμφέροντος».
Ανατριχιάζω όταν θυμάμαι τέτοιου είδους λειτουργίες της Δικαιοσύνης. Από τις δίκες της Μόσχας επί Στάλιν, έως τις δικές μας δίκες σκοπιμότητας στα πρώτα χρόνια μετά τον εμφύλιο ή αργότερα στα χρόνια της δικτατορίας. Όταν δηλαδή οι δικαστές απλώς προσέδιδαν, με τις αποφάσεις τους, μιαν επίφαση ψεύτικης «νομιμότητας» στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της εξουσίας. Επιχειρήσεις που στρέφονταν είτε κατά των «εχθρών του λαού», όπως τους προσδιόριζαν οι σταλινικές εξουσίες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» τότε ή όπως τους προσδιορίζουν σήμερα καθεστώτα σαν εκείνα της Βόρειας Κορέας. Είτε, προκειμένου για τα καθ’ ημάς «εχθρών του έθνους», «εχθρών της πατρίδας». Χαρακτηρισμών που δεν απέχουν πολύ από αυτό το περί «εχθρών του δημοσίου συμφέροντος».
Τέτοιοι «εχθροί» ασφαλώς και υπάρχουν. Αλλά δεν προσδιορίζονται κατά τα κέφια της εκάστοτε εξουσίας. Ενοχοποιούνται αυτομάτως από τις πράξεις τους, όταν παραβιάζουν το θεσμικό πλαίσιο που λειτουργεί υπό το πνεύμα ενός δημοκρατικού συνταγματικού χάρτη και της ανάλογης νομοθεσίας. Οι δε δικαστές οφείλουν να είναι στην ίδια πλευρά με τη συνταγματική νομιμότητα, όπως αυτή υπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών. Και κατά τούτο να είναι απέναντι στην πολιτική εξουσία, από τις αποφάσεις της οποίας συχνάκις θίγονται τα δικαιώματα και τα έννομα συμφέροντα των πολιτών.
Ευτυχώς, για παράδειγμα, η Δικαιοσύνη δεν βρέθηκε «στην ίδια πλευρά», με την πολιτική εξουσία στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου, Σμπώκου και λοιπών. Αλλιώς θα είχαν μείνει ατιμώρητοι.
Ευτυχώς, και στην υπόθεση Φλώρου, τελικώς, η Δικαιοσύνη βρήκε τον τρόπο να ξεπεράσει την εκπεφρασμένη, διά του νόμου Παρασκευόπουλου βούληση της εκτελεστικής εξουσίας και να οδηγήσει εκ νέου τον πολύφερνο επιχειρηματία στο κελί του.
Άπαγε τοιούτων πονηρών «ευχών», που οδηγούν σε καθυπόταξη της Δικαιοσύνης.
