Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε δυστυχώς η τελευταία, κατά την οποία, με αφορμή τα τραγικά βιώματα των παιδιών της «οικογένειας» στη Λέρο, αναδεικνύεται μια από τις μεγάλες παθογένειες, όχι μόνον του επίσημου κράτους μας, αλλά και ευρύτερα της κοινωνίας μας. Η τάση να «ξεπετάγονται» τα θέματα. Άλλοτε να «παραπέμπονται αρμοδίως», μόνο και μόνο για να φύγουν από πάνω μας, και άλλοτε να θάβονται κάτω από νομικισμούς και τυπικές διαδικασίες.
Συμβαίνει μάλιστα, πολλές φορές, εκείνος που επιμένει να αγωνίζεται για κάποια υπόθεση που επιχειρεί να αποκαλύψει μια εγκληματική δραστηριότητα, να αντιμετωπίζεται με απαξίωση. Άλλοτε ως «τρελός» ή ακόμη και ως… ύποπτος. Και πάντως ως… ενοχλητικός. Όπως αυτή η θεία των παιδιών στη Λέρο. Που αν δεν έκανε δική της υπόθεση το μαρτύριο των παιδιών, αν δεν πήγαινε «κόντρα στο σύστημα», το οποίο λειτουργούσε υπέρ των βιαστών «γονέων» και όχι υπέρ των παιδιών, ο εφιάλτης τον οποίο βίωναν τα παιδιά θα συνεχιζόταν ακόμη.
Προσπάθησε στην αρχή η γυναικά να καταγγείλει ανωνύμως όσα αντιλαμβανόταν ότι διέπρατταν σε βάρος των ανιψιών της ο γαμπρός της και η αδελφή της. Αλλά ο επίσημος «μηχανισμός» δεν έμπαινε μπροστά. Ήθελαν επώνυμη καταγγελία. Το τόλμησε και αυτό παρά τον δικαιολογημένο φόβο της απέναντι σε ένα τόσο βίαιο ζευγάρι. Κατάφερε να φτάσει η μικρή ανιψιά της στο Νοσοκομείο Παίδων για εξέταση. Όπου ήταν υπό την… επιτροπεία της «μητέρας». Και τι έγινε; Την «ξεπέταξαν» και την έστειλαν πίσω, στη Λέρο, να ασχοληθεί με την περίπτωσή της η τοπική «δομή» του κράτους. Έχει και τέτοια η Λέρος. Έχει εισαγγελέα, έχει διορισμένη ψυχολόγο και κοινωνική λειτουργό. Ευθύνη δεν έχει. Όπως δεν έχει και το νοσοκομείο. Το οποίο τώρα μας ενημερώνει με μια ανακοίνωση ότι:
«Κατά το διάστημα της νοσηλείας της ανήλικης στο Νοσοκομείο, από τον ιατρικό έλεγχο δεν προέκυψε κάτι το παθολογικό. Από την παιδοψυχιατρική αξιολόγηση διαπιστώθηκαν συνθήκες ενδοοικογενειακής δυσλειτουργίας, μη συνδεόμενες με ενδείξεις σεξουαλικής κακοποίησης.
Αφήστε μωρέ τα περί διαγραμμάτων και …δυσλειτουργίας και πείτε απλά κάναμε λάθος, ζητώντας συγγνώμη και από τα κακοποιημένα παιδιά και από την ηρωική θεία. Μπας και η επόμενη θεία, είτε γείτονας ή γνωστός, πάρουν θάρρος να αντιμετωπίσουν ανάλογες καταστάσεις στο περιβάλλον τους. Φτάνει πια αυτό το τροπάριο της ανευθυνότητας.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
