Ο αληθινός πόνος είναι βουβός. Και ο αληθινός προβληματισμός δεν είναι συμβατός με τις κραυγές και τα νταβαντούρια, αλλά με την περισυλλογή, τη σκέψη.
Αν ίσχυαν αυτά τα αυτονόητα και στη περίπτωσή μας τότε και το μνημόσυνο για τα δυο χρόνια από τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δεν θα είχε τη μορφή που πήρε, όπου κάθε φορέας και γκρουπούσκουλο υψώνοντας τα δικά του λάβαρα, οργανώνει την δική του συγκέντρωση, πορεία ή συλλαλητήριο, μετά ή άνευ επεισοδίων.
Διάβαζα τα προσκλητήρια διαφόρων οργανώσεων που συναγωνίζονταν να πείσουν τους προσκαλούμενος ότι «εδώ το καλό μνημόσυνο για τον Αλέξη, αποφεύγετε τας απομιμήσεις». Και κατέγραψα 27 διαφορετικές συγκεντρώσεις. Διό και η «Ελευθεροτυπία» παρουσίασε το σχετικό ρεπορτάζ «κάθε μια ώρα και συγκέντρωση». Και μιλάμε μόνο για την Αθήνα.
Εντελώς ενδεικτικά αναφέρω τις έξη σημαντικότερες από αυτές, ανά ώρα εκκίνησης.
* Στις 11 το πρωί συλλαλητήριο από το «Συντονιστικό Αντίστασης Μαθητικών Πρωτοβουλιών» με σύνθημα «Όχι στου Μνημονίου τη σφαγή».
* Στις 12 συγκέντρωση και πορεία που από την ΑΔΕΔΥ και τους εκπαιδευτικούς.
* Στις 3 μετά το μεσημέρι συγκέντρωση φοιτητικών συλλόγων και “μαθητικών πρωτοβουλιών”.
* Στις 4 συγκέντρωση και πορεία από το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, τη νεολαία ΣΥΝ, την Αντιεξουσιαστική Κίνηση, ΕΕΚ-τροτσκιστές, ΑΝΤΑΡΣΥΑ (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά), Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, ΔΕΑ, Συσπείρωση Αναρχικών, Αυτόνομη Πρωτοβουλία Φορτοεκφορτωτών, Αυτόνομη Μαθητική Πρωτοβουλία, σύλλογοι, σωματεία και συλλογικότητες.
* Στις 5 το απόγευμα το ΚΚΕ μ-λ.
* Στις 9 το βράδυ η «Επιτροπή Πρωτοβουλίας Μνήμης»
Αν όλα αυτά, μαζί με την ευκαιρία για «στάσεις εργασίας» στο δημόσιο, δείχνουν σεβασμό στη μνήμη του αδικοχαμένου έφηβου ή καπηλεία, από πολλούς, (εξαιρούνται οι μη κομματικώς καπελωμένοι μαθητές, μιας και ο Αλέξης ήταν ένας από αυτούς και πολλοί άλλοι θα μπορούσαν να είναι στη θέση του) τότε και οι λέξεις και οι πράξεις έχουν χάσει το νόημά τους σε τούτο τον τόπο.
