Από χθες είμαι έμπλεος αισθημάτων εθνικής υπερηφάνειας. Διότι, διαβάζοντας τα όσα δήλωσε σε τηλεοπτική συνέντευξη ο υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας Μπράιαν Λένιχαν, διαπίστωσα πως το ελληνικό πνεύμα και η ελληνική πολιτική γλώσσα έχουν τεράστια απήχηση εκτός των συνόρων μας.
Όταν οι δημοσιογράφοι τον κατηγόρησαν ότι η πολιτική της κυβέρνησής του, με το νέο ακόμη αυστηρότερο πρόγραμμα λιτότητας, είναι άδικη, γιατί ρίχνει τα βάρη σε εκείνους που δεν φταίνε για την οικονομική κρίση της Ιρλανδίας, δηλαδή στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, εκείνος απάντησε, αντιγράφοντας πλήρως τον δικό μας Θεόδωρο Πάγκαλο:
«Ας είμαστε ειλικρινείς. Αποδέχομαι ότι υπήρχαν αποτυχίες στο πολιτικό σύστημα. Αποδέχομαι ότι πρέπει να αναλάβω την ευθύνη σαν μέλος του κυβερνώντος κόμματος εκείνη την περίοδο. Αλλά ας είμαστε δίκαιοι: όλοι συμμετείχαμε στο πάρτι».
Έτσι και οι Ιρλανδοί πολίτες έμαθαν αυτό που μάθαμε και οι Έλληνες. Ότι «μαζί τα φάγαμε».
Ελάχιστη σημασία έχει αν η δική τους κυβέρνηση προσδιορίζεται ως «κεντροδεξιά» και η δική μας ως «κεντροαριστερή». Η τεχνική αποποίησης των πολιτικών ευθυνών είναι ίδια. Και εδώ και εκεί τα ρίχνουν στους πολίτες, ως συμμέτοχους στο «φαγοπότι» ή το «πάρτι».
Εδώ που τα λέμε ευτυχώς που υπάρχει και η «κεντροδεξιά» κυβέρνηση της Ιρλανδίας να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Διότι διαφορετικά, μια και τον ίδιο κίνδυνο, έστω σε διαφορετικό ποσοστό, τον αντιμετωπίζουν η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία που κυβερνώνται από σοσιαλιστικά κόμματα, μπορεί να ακούγαμε ότι πρόκειται για μια διεθνή συνωμοσία κατά της σοσιαλιστικής εξουσίας.
Αλλά η κρίση που βιώνουμε, και εμείς και οι άλλοι, δεν επιδέχεται ούτε ανάλυση ούτε και θεραπεία με το πρίσμα της παραταξιακής ιδεολογίας ή των αντίστοιχων ιδεοληψιών κάθε κυβέρνησης ή κάθε κόμματος γενικότερα. Ζούμε καταστάσεις που απαιτούν έξαρση πάνω από κομματικά στερεότυπα. Που καθιστούν αναγκαίες τις ευρύτερες κινητοποιήσεις των εθνικών δυνάμεων. Και πρωτίστως την συνεννόηση.
Διό και οι πολιτικοί ταγοί, είτε είναι Έλληνες είτε Ιρλανδοί, οφείλουν να απευθύνονται στους πολίτες με σεβασμό στη νοημοσύνη μας και το φιλότιμό μας. Γιατί σε τέτοιες καταστάσεις είναι αναγκαία η συμβολή και του «τελευταίου» από μας. Όταν όμως οι ηγεσίες μάς αντιμετωπίζουν με τέτοιες εξυπνάδες, όταν μας προκαλούν με τον πολιτικό κυνισμό τους, το μόνο που δεν μπορούν να περιμένουν είναι «να βάλουμε πλάτη» εθελοντικώς.
