Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω τη στάση τόσο της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της παράτασης του χρόνου αποπληρωμής του τεράστιου δανείου των εκατόν δέκα δισεκατομμυρίων, που φορτωνόμαστε μέσω του μηχανισμού στήριξης.
Τι νόημα έχει αυτή η δαιμονοποίηση της συζήτησης για παράταση του χρόνου αποπληρωμής; Τι πραγματικά επιθυμούν; Να “βογκήξουμε” και να “γονατίσουμε” για να αποπληρώσουμε το δάνειο σε συντομότερο χρόνο, όταν ακόμη δεν είναι ξεκάθαρο πότε επιτέλους θα μπορέσουμε να βγούμε από το βάλτο της ύφεσης και να ξαναπάρουμε τον δρόμο της ανάπτυξης, της αύξησης του “Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος”;
Βέβαια το πρώτο λάθος ξεκίνησε από την ίδια την κυβέρνηση η οποία τόσον καιρό κρατούσε μια ανόητη στάση διαψεύδοντας ότι ενδιαφέρεται για μια τέτοια ρύθμιση. Στάση που ευλόγως οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι και η ίδια αντιμετώπιζε ως “αρνητική” μια τέτοια εξέλιξη. Ως κάτι το απευκταίο.
Δυστυχώς υπάρχει περίσσευμα σύγχυσης στα πολιτικά μας κορφοβούνια Περίσσευμα καταχνιάς και κατσιφάρας. Και έλλειψη κοινής λογικής. Αυτής που διέπει τους απλούς ανθρώπους οι οποίοι, όταν χρωστάνε πολλά, προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα, επιδιώκουν τούτο το απλό: Παράταση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων τους ώστε να διαμορφωθεί ένα επίπεδο δόσεων που να μπορούν να το αντέξουν.
Αν επικρατούσε η κοινή λογική και ο κοινός νους, όλα τα κόμματα θα συγκροτούσαν ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στους δανειστές μας. Ζητώντας ακριβώς αυτό. Πιο ήπιο, πιο ανεκτό τρόπο αποπληρωμής του δανείου. Και, ει δυνατόν, ψαλίδισμα τού πραγματικά τοκογλυφικού επιτοκίου με το οποίο μας δανείζουν οι εταίροι μας. Τόσο ώστε, αν μη τι άλλο, να περιορισθεί στο ίδιο ύψος επιτοκίου με εκείνο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Αυτά όμως προϋποθέτουν να έχουμε σαφή αντίληψη της κατάστασης και ξεκάθαρους στόχους. Και όχι τη μια να αντιμετωπίζουμε ως “φτου κακά” την αναθεώρηση του χρόνου αποπληρωμής και την άλλη να λέμε “μιλ μερσί” στον Σαρκοζί για την κατανόησή του.
Προϋποθέτουν ένα λαό σύμμαχο στους πολιτικούς χειρισμούς. Αλλά αυτό σημαίνει ότι ο λαός πρέπει να ξέρει πού πατάμε και πού πηγαίνουμε. Να έχει απέναντί του ένα σταθερό πλαίσιο χειρισμών. Και όχι τη μια μέρα το ίδιο πράγμα να εμφανίζεται “μαύρο” και την άλλη άσπρο.
