Το σημείωμα τούτο το γράφω προχωρημένο απομεσήμερο της Δευτέρας, χωρίς να περιμένω να ακούσω τι θα πείτε κατά τη διάρκεια της διακαναλικής συνέντευξης. Γιατί με όσα άκουσα, επικοινωνώντας με στελέχη σας την Κυριακή, κατάλαβα ότι ελάχιστη αξία έχει αν επισήμως, εσείς προσωπικά, θα προσπαθήσετε να φανείτε ψύχραιμος.
Τα όσα άκουσα, «ήρθαν και έδεσαν» με μια εικόνα. Μια εικόνα, που φιλοτεχνήθηκε σε εκτέλεση υψηλής «παραγγελιάς». Και η οποία πέρα από την αθλιότητα εκείνων που την εκτέλεσαν, δείχνει το μέγεθος του πανικού εκείνων που την παρήγγειλαν. Είναι το πρωτοσέλιδο της εβδομαδιαίας εφημερίδας που ανήκε άλλοτε πότε στον «εθνικό προμηθευτή» και πότε στον εκλιπόντα Νίκο Κακαουνάκη, «Το Καρφί». Όπου εμφανίζεται ο Γιάννης Δημαράς, ως… προσωπείο του Αντώνη Σαμαρά.
Δεν ξέρω πόσο κινδυνεύετε από τον βουλευτή που εσείς θέσατε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός σας, επειδή «δεν του πήγε η ψυχή να πει ΝΑΙ στο μνημόνιο» όπως είχε δηλώσει. Σίγουρα όμως κινδυνεύετε από τέτοιου είδους εργολαβίες εκδουλεύσεων, που μόνο αηδία και θυμό προκαλούν στους εχέφρονες πολίτες. Διότι πράγματι τους προκαλούν όταν με τέτοιες αθλιότητές τους εμφανίζουν ως «κορόιδα» που τα ξεγελάει ο Δημαράς, ενώ πίσω από αυτόν κρύβεται ο Σαμαράς.
Στο προηγούμενο σημείωμά μου σας προειδοποιούσα: Όσο περισσότερο δραματοποιείτε την στάση των πολιτών στις αυτοδιοικητικές εκλογές, τόσο το χειρότερο και για σας και για τον τόπο. Μακάρι να το καταλάβετε και να αφήστε τα «εκβιαστικά διλήμματα». Διότι, πέραν των άλλων, στερούνται σοβαρότητας. Δεν φανταζόμουν όμως ότι εκείνοι που διαχειρίζονται την επικοινωνιακή σας πολιτική θα έφταναν σε τέτοια κατάντια.
Όσο για την ουσία της «απειλής» για πρόωρη προσφυγή στις βουλευτικές κάλπες, αν δεν σας αρέσει το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, είναι άνευ αντικρίσματος. Το ξέρετε δα ότι, καθώς είστε μια κυβέρνηση, αλλά και είμαστε συνολικώς μια χώρα υπό κηδεμονία, οι ασκούντες την επιτροπεία, θα σας πουν αμέσως «Νο» και «Νάιν». Διότι και τις αδικαιολόγητες εκλογές… απαγορεύει το μνημόνιο.
Στο τέλος απλώς θα πείτε κι εσείς ότι «νίκησε η αυτοδιοίκηση» όπως είχε πει το 1986 ο πατέρας σας και ότι «πήραμε το μήνυμα» όπως είχε πει το 2002 ο Κώστας Σημίτης. Προς τι λοιπόν ο πανικός και η διασκευή του «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» σε «τι Δημαράς, τι Σαμαράς»;
